ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Продолжив надолу по патот, а братучед ми Мурад отиде преку полето, кон каналот за наводнување.

Наместо да трча низ полето, кон каналот за наводнување, коњот трчаше по патот кон лозјето на Диркан Халабијан, каде што почна да ги прескока лозите.

Секој граѓанин, или барем секој граѓанин што беше доволно значаен за да биде надгледуван, можеше да биде изложен по дваесет и четири часа дневно на будното око на полицијата и на звукот на официјалната пропаганда, додека сите други канали за комуникација беа затворени.

Наеднаш ми светна дека тој повеќе време јава наутро и ова утро дошол по мене само затоа што знае колку сакам да јавам. – Кој рече нешто за крадење на некаков коњ? – праша тој.

Треба да го вратиме пред да стане кој и да било на светов и во околинава.

Жабе и натаму џвакаше јатки од млади ореви, гласовито зборуваше дека во светот се вади жива вода на сто метри длабочина, понекогаш и жешка, рацете, вели, да си ги изгориш, а Паско Бачо, како човек кој не чувствува потреба да бара прецизна причина за да каже нешто кое не мора да е во вистинскиот контекст, па уште и со некое спокојство, се сврти кон мене: „И така, Симон“, вели, “во 1956 година, дури се копаше вака каналот за наводнување Камадаречко, беше среда, 21 септември, дванаесет и десет или дванаесет и петнаесет часот, не ме фаќај за зборот...“

Братучед ми Мурад јуреше на коњот преку полето со сува трева кон еден канал за наводнување, го прескокна каналот, а по пет минути, кога се врати, од него капеше пот.