Уште повеќе, постојат канони кои содржат “слободни” гласови кои не ја следат оригиналната тема, туку само остваруваат пријатна хармонија со останатите гласови.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Бидејќи, не постои универзален канон по кој текстовите би биле проценувани, постојат цели системи на канони кои постојано се преместуваат и менуваат, така што секој текст е во континуиран дијалектички однос со овие системи.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)