Кога ќе ги затвореше очите и ќе застанеше мирно, без никакво движење, вкочанет, можеше да си замисли дека стои сред некаква низина, а зимата е без ветер, без ниту една куќа, со стотици километри наоколу и дека придружници му се само празните речни корита и соголените, суви дрвја.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Во некое такво злодоба и се зачнало колибарењето, во некое такво време и е ставен темелот на Бојановата колиба, за повеќе векови единствено човечко свратилиште, единствено топло огниште на десетина километри наоколу.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Нема никој друг со километри наоколу.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Често кога ќе повлечеа малку повеќе, старците ќе се закачеа, ќе се заинатеа за нешто безначајно, па се случуваше и да се скараат, а потоа со недели да се одбегнуваат, иако чувствуваа потреба да се сретнат, зашто на десетина километри наоколу немаше жива душа.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)