клупа (имн.) - и (сврз.)

Бидејќи клупите беа зафатени, требаше Крсте да седне во една со Нешка, но даскалот не беше уште „современ“ да кладе машко и женско во една клупа и тоа јабанџии, ами го скорна брата ѝ на Нешка, Стојана, го кладе таму Крстета, а Стојана го намести во првата до Нешка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Миланче, - вика Боце, - ела избричи го човеков! Миланче ги остава полека земените фигури од скутот на клупа и влегува внатре.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Внатре по клупите и наземи лежеше багажот нафрлен без ред.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
2. Средата поручек Боцевата берберница е живната. Пред вратата ја опчекориле клупата и играат шах слепиот Саве и син му на Боцета, Миланче.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Автобусот каснеше десет минути. Задоволна и уморна седнав на клупата и запалив цигара. Ѝ заблагодарив на госпоѓата што ми ги причува торбите.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Под врбата имаше само една клупа и долга маса на која постојано беа распослани неколку дневни весници и на нив положени очила и пепелница, најверојатно за да не ги одвее ветрот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се разбира дека тоа не е сѐ. Социјализмот во мојата претстава почнува некаде од некои газиени ламби, со право на одвај четири тетратки во годината во гимназиските клупи и со многу транспаренти и пароли против студот; со први куси панталони од излитено вејничко ќебе што ќе ги облечеш одвај на твојата шеснаесетта година за да прошеташ низ полето што сѐ уште потсетуваше како да е „во војнички цокули обуено...“
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Сега со години талка сам низ полето и ги собира стакленцата од очилата на детето некогаш што седеше во првата клупа и кое најубаво ја кажуваше песната: кога е војна – секое дете е јаболко расечено на две половини кон земјата зелена кон небото – црвена.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Тогаш отиде до клупата и седна, а телото уште два пати благо ѝ се стресе и секое стресување, што ѝ минуваше низ телото ѝ ја одземаше вртоглавицата која сѐ уште беше во неа, и секое повторно смирување или сталожување одново ѝ враќаше дел од изгубената сила.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Учителката врвеше од клупа до клупа и ги разгледуваше цртежите.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Милка се наведна над клупата и заплака. Срам ѝ беше да ги крене очите и да ја погледне учителката и своите другарчиња.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Од соседните клупи и двориштето идеше бујна врева.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А Арсо Арнаутче станал од клупата и се испрчил, речиси војсководец е што се гордее со раните спечалени на невидено боиште.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Во нашине села нема ваква жена, со дланка го милувал полниот сад Куно Бунгур; пред да отиде - Фиданка Кукникова му се насмевнала.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По латински една белузлава женичка, малечка, топчеста, дебелка, како да се губи меѓу клупите и покрај високите топуци.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Денот помина вообичаено, со кафе, појадок и ручек, и со долги разговори на Пела со Мурџо во кои таа му кажуваше како стигнале до училиштето, за големиот број на дечиња како неа сите фатени за рацете од мајките и за големата училница со три реда клупи и во секоја клупа по две дечиња, Учителката убава убава убава, ти велам, и гласот мек, топол, како на баба Перса и на мама Пелагија, а мене ми личи на Богородица од црквата преку големата река!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Помеѓу мојата клупа и нивниот кафез се движи заштитна магла - ни јас можам да посегнам по нив, ни тие се во состојба да ме зграпчат и да ме испокинат.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Шеталиштето полека се празни. Месечината фати пат поназапад, се чини дека ѕвездите пребледнуваат, а на клупите и на бетонскиот ѕид се уште во топла прегратка траат ненаситени вљубеници...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Учителот седна на работ од клупата и, откако убаво се изразвика за тоа што сѐ уште сме се зафаќале со овие меѓусебни поделби и расправии, ни рече да излеземе, а Буза и Марка ги задржа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Коле со прстите жулеше по браздите од клупата и молчеше.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Коле се поткрена од клупата и нерешително, збунето, се обиде, од името на сите, да рече нешто: - Учителе... ве молиме - му затреперија усните, а очите му се премрежија со солзеста пајажинка.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Навраќајте во него за да се присетите и за мене, зошто јас постојано се соживував со вас и стрпливо поднесував сѐ што се случуваше; страдав кога со вас нешто тешко ќе се случеше, а кришум се радував и се лутев поради вашите немирлаци; сетете се и за вас, мили деца, за вашите први денови, кога како преплашени зајчиња се припивавте кон клупите и плачливо се држевте за рацете на вашите мајки.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Работеше нешто, шаркаше со моливот по тетратката и нешто си мрмореше од клупата и како куршум излетуваше надвор.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)