Како капка вода да се обиде да пробие од кожата под стаклото на окалките, за да не најде отворена пора и да се разлее полека кон темниот печат на едната страна на врелото лице.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Онаа лекција на мајка ми дека добар секс се нуди за евтини пари на секое ќоше, ама дека сите се во потрага по вистинска љубов, ме додржа мене во истата кујна, до шпоретот и... добро де, и во спалната во која влегуваа туѓи парфеми и парчиња кожа под ноктите.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Размачканото руменило што сѐ уште го имаше на образите јасно се истакнуваше, речиси како да нема врска со кожата под него.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Мирисот на нејзиното тело, таа единствена мисковина на штотуку измиена, па бргу испотена кожа под него, над него, околу него...
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)