конец (имн.) - го (зам.)

Од тие неколку невини и копнежливи љубовни погледи, додека мајката, кинејќи го со заби конецот го крпеше Десимира, се изроди сета идна несреќа на чупата и на сиот сој Јанчески.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Благуна и Десимир потоа неколку пати се сретнаа долу, зад копите во ограѓето, а тоа не остана незабележително од жителите на Потковицата и врз Благуна падна тешка клевета - дека таа, оној пат, ги предала и дека сѐ уште ги предава луѓето од Организацијата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Малечко беше клопчето и конецот го довлековме до тука, а пред нас кој знае колку долг пат се влече, по какви долови и ридови, по какви шуми и трапишта...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таа како конец го сече небото од едниот до другиот крај.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Ибн Бајко, небаре таен конец го влече, куц-куц, стрча да види што е таа работа со жената: не скокнала таа, белки, векови за да не донесе некој абер.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но конецот го стегна за шијата и го штрекна изненадено.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Таа како конец го сече небото од едниот до другиот крај.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И кога ѝ никнуваа заби нанижавме на конец варена пченица и конецот го обесивме на едно дрво.„Како што раѓа лесно дрвово, така со лесно да му никнат запчињата на девојчево.“
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)