Сега сум нормална жена која знае да се срами и да си простува себеси, како што секогаш им простуваше на другите, сега сум жена која знае да се радува, жена која знае да плаче.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Таа која знае да биде потврда и од маж, одеднаш е само едно треперење над сламарницата.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Тогаш беше сè уште дете и се потресе, но не само од возбудата што ја носи зрелоста на машката рака која знае сè, па многу повеќе кажува со едноставен допир наместо со сложени сексуални акробации.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)