кој (имн.) - може (гл.)

Земја во која шварценегер многу едноставно ја решава дилемата на Хамлет.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Земја во која можеш да купиш „Ролекс” часовник за 50 или 5000 долари.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Реалната опасност, тој да се отргне и осамостои и да придвижи сопствена налудничава динамика со која може да ја загрози и егзистенцијата на општеството во целина, само е посреден доказ со колку хазард може да се води една политика која себе се смета за центрумашка.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Затоа во СОЕ се инсистирало дека е потребно на окупираните народи во Европа да им се покаже како да се организираат во „таен пасивен отпор, саботажни и герилски групи; а ако се снабдат со специјална опрема за саботажи, оружје, експлозив, пари, радиостаници тие би можеле да станат ефиктивна сила која може да игра важна улога во вознемирувањето на непријателот и вистински придонес кон конечната победа на непријателот.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Но згреши ли тогаш помила му е секаква заблуда зад која може да ја сокрие грешката од колку и најголемата вистина, што го обвинува!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се качуваше по ѕидовите, седеше на стреите и ги мавташе нозете, скокаше од гранка на гранка.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Тоа го видов утредента кога ме разбуди силна врева од која можеше и носорог да оглувее.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Кога размислував за сето ова, мислев колку Марина беше среќна, што имаше барем баба кај која можеше да побегне, а и немаше помало сестриче како јас Ели, за кое мора да се грижи.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Немаше веќе приказна која можеше да ја нарече своја.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Секоја жаба или мува можат да ја променат стратегијата во обид да ја максимираат својата прилагоденост која може да се определи како шанса дека организмот ќе опстане доволно долго за да се размножи.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
На пладне, како фурија со долга коса, се втурнува во дневната соба, гладна и уморена, ама не легнува да одмори, туку менува маица и пак низ врата, мојата ангеларија, со која можам да комуницирам само ако ја оставам на раат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Денес тешко би се заколнал дека најпрвин ликот па потоа името Рубина, испишано со мастилен молив на рамката за која можеше да се рече дека е симната од прозорец на стара балканска или еврејска или арапска куќа од која отишле и домашниот призрак.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
На влезот на компјутерот доаѓа кодирана фотографија во боја, снимена на отворено и на која можат да се видат дрвја, куќи, трева, небо и.т.н.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Машината која можела да игра шах имала xуxе во неа, и тоа било откриено.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
А бидејќи единствената домашна традиција врз која можеа да се потпрат овие обиди беше усна, во руската книжевност во седумнаесеттиот век се јавува силното влијание на фолклорот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не бев жена која можеше да реши да ја убие жената во себе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Лилица на прв поглед изгледаше питома, повлечена и тивка, но во комуникацијата не оставаше впечаток на жена која може да биде рамнодушна на опкружувањето и особено на луѓето со кои непосредно контактираше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се обидував, но никогаш не бев во состојба да ја започнам плетката со конецот на разумот и со конецот на страста.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кон него таа повеќе изразуваше стравопочит (тоа можеше и да се глуми) отколку искрени интимни чувства, но со благодарност кон него секогаш беа исполнети нејзината душа и нејзината уста од која можеа да се чујат најубави зборови за сè што тој направи таа да се вклучи меѓу неколкумината соработници со врвушката на Центарот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Моето искуство тоа ми го кажува.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Но од слободата, онаа која можеш да ја спечалиш, да ја освоиш, или да ја купиш, има нешто поопасно.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Неподнослива смрдеа од која можат да ти се одврзат кондурите.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Средба од која можат да ви попукаат сите капилари, и тоа од простата причина дека не бев сигурен ото таквото совапаѓање може да се смести помеѓу случајностите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Вие разговарате со вашите размисли, и тоа негде длабоко во себе, а сосема неочекувано, можеби дури и од вратата во која ќе треба по малку време да влезете вие, се појавува жена со која се немате среќавано со години откако сте дојдени во градов, а еве сега, во последниве нколку денови, никако да ја откачите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Принцезата која можеше да гледа низ облаците и водите го бараше сиот ден.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Мислам дека денес е лесно да се исчитаат тие апстрактни шеми, зарем не? (Треба временски да се утврди нашиов разговор: воочи необично „земската“ фаза на војната).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој таквите објекти и форми-формални објекти ги третираше како да се болни и како физички да мораат да се променат преминувајќи од цврста состојба во течна, така што нивната топлина да стане достапна и да може на луѓето да им прави добро.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бојс еднаш рекол: “работите во мене” - чувствата и физичката конфигурација која можат да ја симболизираат надворешните културни работи - мораа во потполност да бидат трансплантирани: некаква физичка промена мораше да се случи во мене.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Со ова уверување тој го следеше антропозофот Рудолф Штајнер, кој во ова преобразување на медот што го прават пчелите виде пример за самиот процес на животот - “хаотичниот, течен” материјал, отелотворување на “духовната топлина” и, како таков, неисцрпен извор на енергија - во “кристална скулптура... со правилен геометриски облик”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но, природно, кога еднаш ќе го разбереме тој двоен императив (толку оптоварен со спротивности), кога еднаш ќе се придвижи неумоливата критика на политиките, на сите политики коишто, во далечното или непосредно минато, ги создале претпоставките за војна (одлуката која можела да се донесе нужно била само страотно стратешко обложување чијшто влог - еднаш кога трагедијата се ублажила, со тоа дека никогаш ништо нема да ги надокнади мртвите кои ѝ беа цена - е можноста да се сочува помнењето, извлекување поуки и подобро разбирање на тој двоен императив).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Некој ми кажа дека Миле се обидел да ја скрши штицата и си ја исекол раката.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дури и даските што порано биле лулашки беа искршени и висеше само една штица на која можеш да се исечеш ако не внимаваш.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Во нашата куќа во Скопје крај реката Вардар, во тивките квечерини започнуваше да изгрева чудесна тишина, која можеше да се слуша, да се препознава, да се гледа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Имаше и други прашања, кој нараторот-дете, им ги поставуваше на своите родители во повеста за нив, но од кои како одговор ја добиваше самата тишина.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Татко ми како вистински балкански алхемичар од посебен ков, се срушташе длабоко во ноќта за да ги најде вистинските зборови обвиткани во рувото на тишината со кои требаше да им се противстави на зборовите, небаре излезени од барабани, во тие тешки времиња.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Станаа доста зборливи за сметка на повлеченоста од која можеа да насетуваат како кучиња.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)