Принципот на задоволство во популарната култура му служи на ваквото потискување на смртноста, така што низ смртноста - со која низ поп-естетика се бави новата британска уметност - се појавува потиснатото таму каде што тоа (естетски) и не се очекува.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Надвор, над градот, созреваа ѕвездите пред уште едно нивно есенско откинување од невидливите гранки на вселеснкото стебло, зад нив да остане во височините пустош и црна размачканост од која низ а најнабожните не 'рти утеха.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Ритуалниот механизам на интеграцијата и понатаму живее во секуларниот углед што оваа уметност сега го има и го применува, така што низ аурата на “возвишен”, “чист”, “единствен” која ги опкружува делата, а која низ поимот за оригинал продира во временската свест, уметникот е ставен во ранг на суштество слично на бога, а уметничкото дело станува скапоценост.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
И клокоти каменот во сонот Доаѓа како грамада која низ времето Ќе се слепува и ќе расне во карпа.
„Век за самување“
од Веле Смилевски
(2012)
Таа девојка, кога се разбудила знаела да ги повтори сите зборови што ги слушнала во сонот?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Вака се отвора стремежот и кон еден нов „реализам“, односно кон приближување спрема Реалното, но овојпат кон она лакановско Реално, со коешто се сретнуваме како со „решително порекнуван факт на нечија сопствена смртност“.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Нели тој ми ги испеа оние песни за девојката која низ радоста поминала успана.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)