кој (имн.) - не (чест.)

Жената која лежеше на креветот до нејзиниот, модра како џигер и со одвај триесетина килограми сѐ уште лелекаше и офкаше од болки, а мајка ми која не ми ни дозволи да ѝ помогнам да се преоблече дента кога ја донесов, лежеше мртва.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Велиш генијалноста е скапа курва која не можеш да ја платиш.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Тој свет е terribilita (така ги нарекувале сликите на Микеланџело), тескобна неповрзаност, стравотија која не можела да се искаже со правилата на класиката, извртеност.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
А барањето на Солун, според Еванс „би предизвикало кај Грците бес“, што би резултирало „жестока крвава војна од која не би произлегло ништо добро“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Ќе блеат како телиња, ќе зеваат како мамлази и едвај ќе чекаат да дојде паузата за да ги покажат своите најнови тоалети и костими со кои ќе го истакнат својот статус у смрдливата универзална сала која патем не е реновирана уште од кога е направена и за која не се знае кога ќе ѝ падне таванот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Станковски е прилично контроверзен човек, така што и покрај скафандерот на питомост што го навлекол (ко заштита, или етички принцип?!) последниве години, сепак се чувствува снажна енергија на преобликување, која не ве остава рамнодушен, се разбира, па брзо упаѓате во вртлозите на љубов- омраза што ги емитира тоа корпулетно тело на господинот сликар.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Значи, една веќе етаблирана уметничка стратегија која не само што не носи ништо ново, туку и делува како кочница во имплементацијата на новите идеи и зафати.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Моќта која не може да се иронизира себеси останува зло.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Маре го начека: - За разлика од ракијата, која не ветрее до изутрина.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Понекогаш просветлувачката промена на состојбата на свеста може да се јави на начин каков што опишува Абрахам Маслов (Abraham Maslow) кога зборува за „врвното доживување“ (“peak experiance”), состојба која не е толку ретка и којашто секој од нас може да ја доживее барем еднаш во животот, што остава неизбришлива трага и нѐ насочува во понатамошниот тек на животот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Апсолутно нејасно, каква е таа искра огин што пали која не згаснува, како некој до вчера великан што бил, станува мал.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Дали имаше некоја жена која не плачеше?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Наглас се кажа она што тој со денови го мислеше, неправдата што го гореше, агресијата врз неговиот личен и национален мир која не можеше да ја сфати, како што не можеше да сфати со која своја постапка, како човек или како Македонец, тој придонел да се најде во оваа ситуација.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Таа сакаше да им каже нешто на селаните, дека ’таму’ сепак нешто има, но тие веќе беа заминати, секој по својата работа, која не вклучуваше рекреативни прошетки и туристичка посети на музеи.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Како сенка која не пречи, а секогаш е тука, Роска завлезе во длабока старост, почитувана како супер тетка.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Врати се, остави еден бисер на дното, случајно или намерно, остави запалена свеќа која не гори.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Празнина која не можеш да ја пополниш со нов пијалак, количина на храна, ниту со полов орган.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Рекламен простор за клаустрофобични реклами Извежбана рамнодушност, како извинување за грешка која не си ја направил.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
И, што ќе се случеше доколку можев да ја остварам злосторничката намера која не вклучуваше милосрдие, но за која постоеше неколеблива причина?
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Ова можеше да означува само едно: да се биде нормален е нешто туѓо, изолирано и оставено да се снаоѓа само, како болест на која не можат да ѝ се најдат симптомите – неизлечива и по сите обиди да се подоздравее, налик на религиозно-осаменичка сооченост со божество кое не ни го потврдува нашето верување.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Слична тенденција се воочува во Србија кадешто пак имаме држава која не се темели врз модерниот поим за народност, туку се споила со една пред-државна етничка мешавина, па така на Косово на иста територија парадоксално постојат две паралелни држави: српската државна власт и парадржавните тела на Република Косово.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Махмуд Дарвиш, загледан во езерската синевина, во другата земја зад блиската граница, која не се гледаше во синото езеро, тивко рече: - И покрај мојата пасија никогаш не сум помислувал да напишам роман.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Владетелите кои сакаат да владеат и дури во трансцендентни услови...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За среќа, моменталната работа со која беше ангажиран беше обична рутина, исправање на една долга низа бројки која не бараше големо внимание.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сети на настанот виден во детството; на ножот светкав како влажен рибји стомак; на проѕирниот лак што го остави зад себе проклетиот челик пред да ја пробие ленената кошула; на темната лочка крв која не беше растопен пламен на малини; и на дебелите стакла на жандармеровите очила.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во суровата тишина луѓето се дават во сопствените солзи, а со секое менување на светлината може да откриеме по една тајна и да бидеме сѐ поблиску до вистинската љубов, за која не постои супститут.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Малку посовесните имаат ментална болка од инсолентното лицемерство, фарисејството, неограничената глупост која не може да се контролира.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
ДЕЛ СУМ ОД ТВОЈОТ СВЕТ, МОЈАТА УБАВИНА Е ЗАМРЗНАТА ВО ТВОЕТО СРЦЕ, НА ДУШАТА ТИ СПИЕ МОЈАТА ЉУБОВ, А И МОЈАТА БОЛКА И МОИТЕ СОЛЗИ НЕ ТИ СЕ ТУЃИ...
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во општество на извртени вредности кај луѓето кои сеуште го сочувале достоинството се раѓа презир, одбивност, непријатност спрема глупоста, баналноста што ја носи безделничењето, екстремноста која се претвора во неморалност, презир спрема грдосијата на маските кои ги прекриваат безличните.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И како се осмелуваш да говориш, ти, совршена кукло која не вика мамаааа, кога ќе ја свиткаат?
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Потчинет бедник, слуга на клетник, На величина која не постои.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Киле беше мршав и бледолик, но сепак од лицето му зрачеше некоја привлечност на која не можев да ѝ се протиставам.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)