29. МОМА ШТО ПИЗМИ ОРО СЕ МАЖИ ЗА СВИРАЧ - кој би рекол од инает тоа така бива - која може од многуте сал еден, да бира, а да не се колеба сѐ додека е жива...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Меѓу две молчења – ќофтиња во сос и троа вино. Без кромид, оти ни господ не знае која може да налета баш кога си нагнетен кромид.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Секој облик на дружење со нив содржи еуфорична гастро–ретроспектива на која може да ѝ позавиди и Балашевиќ у „Aл' се некад добро јело“.
„Тибам штркот“
од Зоран Спасов Sоф
(2008)
Молчи болниот, молчи сликарот. Цели пет века. Папсуваат од молчење.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)