коњ (имн.) - во (предл.)

рондо Два облака. Два рида. Три молњи Три пламен коњи Во трк.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Разбра сѐ што стана во дните по нападот, но не го сожали Мисирлијата, попот, даскалот и другите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Co молњевита брзина го зеде остенот од татка си и уште побргу му се изврте на Адема по врат и овој падна од коњот во угарта.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кокошки, јагниња, прасиња, алви за ручек и вечера, зоб за коњот, сѐ се носеше по конаците каде Толе кондисуваше в село, секогаш: тој, Мише Ќосото и белиот коњ во една куќа, а другите седум другари во друга.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Мајка ми седнала на седлото пред војникот а коњот во кас го пресекол полето и тоа по оние тесни селски патеки по кои и воловските двојанки многу ретко заскитуваат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Познато било дека нејзиниот војник исчезнал уште во почетокот на 42-та а моето раѓање се случило токму девет месеци по борбите од другата страна на Сина Скала што се воделе дури при крајот на 43 та.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дека сигурно знаеле оти војникот што ја донел на коњ во деновите на априлската војна бил отсутен од куќата од под Сина Скала повеќе од година и половина а можеби и нешто повеќе кога почнало да се шепоти оти осаменичката, горе, во планината, не е повеќе сама, туку е носечка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Левата рака на војникот со која ѝ ја опфатил половината, ја носела кон благите падини од каде почнувала планината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И, како по правило, на стотина метри од главната плажа, детето ќе го свртеше својот коњ во морето и набргу меѓу брановите ќе можеа да се видат само две глави: црната на детето и белата на неговиот коњ.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Со ноздри раширени 'ржеше коњот во пена - другар во триумфот жнеан; тој гордо ги газеше телата бедни што стенат ... Тажни стоновите беа.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Го виделе како езди низ полето, со пурпурна наметка што се вее зад него, и терајќи го коњот во бесен галоп, исчезнува пред вџашените погледи на војниците од градските бедеми.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Гривест ат! Навистина ли видов бел коњ во тоа благо утро во кое и каменот се рассонуваше или пред моите усвитени црнки трепетеше павлака на треска загнездена во мене на овој пат?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Несвесно продолжив да чекам кон забелот што се исправаше како од бескрајна темна лочка, чиниш крепост е што чува некоја тајна - ќе се добереш до неа и ќе си ја догледаш судбината до својот суден ден, дури и подалеку, судбината на она што си видел и што си сретнал, на она што ќе остане по тебе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Садриазамот, наеднаш и страшно, извика Илјери и во истиот миг на врвот на јатаганот го крена лебот од тарунот во рацете на старецот, го сврти коњот во полукруг и го бодна спрема прудолу, спрема Имотот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А таму, на ан кај Стомнаровци, откако ги отспретнаа колите и откако ги врзаа коњите во пондилата, во меаната на штрек чекаа да дојде Аџи Пано, стрико Максимов: по него, за да го извика, Максим го испрати калфата Стомнарски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А кога дојде Аџи Пано заедно со Тодора Кусев и Спира Биолче, заедно со новиот прилепски учител, со Димитрија Стружанецот, и уште со некои прилепски првенци, сите заедно отидоа на општина кај Мустафа ефенди.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А кога навлегоа и едните и другите длабоко внатре во мртвиците, одекнаа два скришни истрела и Сали Муслиоски и Даут Мустафовски се ступолија од коњите во живиот песок.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Му се нажалило на кираџијата и откоа сетил оти максус е остаено детенцето тука, да го најди некој и да го земит, си го зел и си го клал на еден од коњите в седелје, та си го однесол дома.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Поминал царот со зетои си и со сета војска и кога виде ќелешо кај туку се кашкал со коњот во батакот, многу беше се устрамил и се препраал ѓоа не го гледат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кога виде таа војска таков јунак, трештила и избегала.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Го гледале, го растиле, момче за женење го сториле.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ебамите, си велам и го оставам коњот во нивите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Препознатлив знак им беше тоа што ноќе растураа летоци со втиснат амблем на два црни коњи во галоп на врвот на листот и со антирежимски пораки.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Тоа попладне Џон Биро дојде кај нас со својата чеза и ѝ го покажа на мајка ми коњот што бил украден и вратен. – Не знам што да мислам, – рече тој. – Коњот е посилен од секојпат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Следното утро уште рано го одведовме коњот во лозјето на Џон Биро и го оставивме во шталата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Наеднаш, од зад аголот излетува кочија и коњите во полн трк полетаа кон неа.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
И тогаш бегалецот од турската војска со исечени три прсти на десната рака, Татар или Монгол или Черкез и присилен левучар, им се предал на востаниците со посредување на попот Зафир Јосков Вртипоп, и самиот востаник со фишеклии преку искрпената мантија, со мавзерка, призренска кама и сребрено распетие, им се предал и го бакнал белиот коњ во двете ноздри.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но тоа нема да го доведе на вистински бел коњ во слободна Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој продолжи: - Нашиот Арафат беше надарен со чудесната преговарачка моќ на Саладин и мудроста на толерантноста на еден Омар.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Немаше град, плоштад, училиште, каде што немаше биста, паметник на врховниот борец.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Хабиб Бургиба на коњ во централниот туниски плоштад Африка, мораше да одјава до крајморското гратче Ла Гулет (близу Картагина) и да се фиксира тука засекогаш.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И така во вечната Картагина, во сенките на урнатините на старите цивилизации и палминото лисје се судираа концепциите на владеењето на две личности на патот кон вечната историја...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но недостигаа моќните институции кои враќањето, создавањето на палестинската држава ќе го претвореа во реален и издржлив процес, тој тешко можеше да се справи и со противниците на мирот од обете страни.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Идеалот на обата големи лидера на арапскиот свет Бургиба и Арафат беше да дојаваат на бел коњ во ослободената земја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Арафат сепак не се врати на вистинскиот бел коњ во Палестина! - прифатив.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Веднаш потоа бригадниот командант Бодри замина со коњот во потрага по нив, ги врати и им се закани.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Побратимот ги одвел коњите во шталата, а тој влегол во кујната.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Набргу дознавме дека тие си правеле трампа со тоа село, им давале компири а тие ним жито.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Гледа: на креветот паднала рамката со неговата слика од ѕидот, која го удрила по глава во моментот кога тој, јавајќи на коњот во сонот, го потчукнувал со креветот ѕидот и таа се откачила.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Гледав во ѕидот и во белите четириаголници врз кои некогаш виселе “тополи свиткани од ветерот, а ветерот само што не излегол од сликата; коњи во галоп и зајдисонце во долината”, и ги повикував боите во сеќавање. 64 Margina #17-18 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Свирежот, интересниот одзвук на тапаните, сè повеќе ги привлекуваше и тие низ падината се спуштија со коњите во селото.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
...од крвавата тетратка на седумнаесетгодишниот лунарен поет распарчена од бајонетите на практичните бојници преку збрчканата европа што тревожно се пресметува со аристотеловскиот артритис кон вратоломиите на воените коњи во пенливиот базен совршена капија на холивудското враќање во праисторијата (навистина) сјајнокожната глутница е убедливо добра додека алчно ги голта сребрените рипчиња на кои не им преостанува ништо освен да бидат проголтани неминовно болно но егзотично чисто тоа Ам сигурен сум ќе влезе меѓу најуспешно снимените кадри на природна исхрана сочувано како такво во куќните видеотеки на страстниците прикажувано на тајните сеанси на видеомастурбантите што возбудени се надвикуваат чуствувајќи како повторно ќе им прсне слепото црево...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Зошто езерото зјапа во сопственото дно и се запенува како расен коњ во галоп?
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Тоа го разбесна војникот, му ја впери пушката, чкрапна и Делин се струполи на земја: низ устата му брзна крв; коњот во дворот за'ржа бесно и напна да го скине оглавот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ако сака да биде поп нека биде поп убавата Пела! уште повеќе се разлутуваше Дончо од што нозете почнуваа побрзо да му се движат и скоро како коњ во галоп поминуваше покрај работниците што веќе работеа низ стопанството.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Шлапка коњот во водата, а водата само се поткрева, и таа е немирна, збркана, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Чудејќи се што да прават, ги втерале коњите во дворот на гробиштата, го викнале служителот и му рекле: “Ти пред малку ни рече дека си бил навреден што не си член на Организацијата кога сите работат.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
И, како по правило, на стотина метри од главната плажа, детето ќе го свртеше својот коњ во морето и набргу меѓу брановите ќе можеа да се видат само две глави: црната на детето и белата на неговиот коњ.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)