Одговорите на ова прашање што можат да се најдат во постојната литература не се совпаѓаат наполно.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Литературата не е соучесник во овие процеси, туку по налог на својата специфична функција таа е само сведок, честит и храбар сведок, којшто не молчи туку гледа и кажува, добро гледа и добро кажува и трајно посведочува.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Слушај, јас имам достигнато некаков коректен степен на вештина во сликарството, но за литературата не сум сигурен.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)