ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Се шетавме по старите гранитни плочки на чаршијата меѓу многуте луѓе и, признавам, се чувствував добро во својата кожа.

А во Bronx и понатаму е страшно, луѓето и натаму гинат, населби исчезнуваат срамнети со земја.

Страв им втеруваше на луѓето и рикањето на биковите кои се колеа за војската.

Над секое село има чумини гробишта каде што луѓето и денеска не врват од страв крај нив.

Навидум исклучив сѐ друго, и луѓето и светот, но знам дека тоа беше така затоа што тие луѓе и тој свет беа премногу, на подзатскриен начин, присутни во тие мисли.

Зад иконата во собата, Висар наоѓаше црковни книги; читајќи ги, му стануваа сѐ поинтересни: соништата сега му беа исполнети со рајски убавини и чуда; тие книги сега не му даваа време да размислува за смртта, за стравот од Зенула; престана да размислува што ќе биде кога ќе му го забуца куршумот Зенула: како ќе изгледа тој бодеж: ќе личи ли на трн, на игла или на врв со нож; и кај може куршумот да го погоди: ако го погоди во нога - ништо, ако го погоди в рака - пак ништо; знае дека можат луѓето и без рака и без нога; но ако куршумот го погоди в глава, в срце, што навистина се случува тогаш со човека: како настапува смртта, како изгледа тој миг?

Раскажуваа дека Неделко Шијак му се пожалил со влажни очи - синовите ќе го остават без каменен крст кога ќе сконча, и зетот му ветил со клетва дека самиот ќе изделка крст поголем и од игуменските во дворот на манастирот Свети Никита, на крстот ископано име со букви - овде лежи божиот човек Неделко Шијак.

Повеќето беа сити. Се местеа околу огнот да заспијат и се менеа при светлоста на запалените трупци и распарчени стебла, беа и луѓе и призраци, стенкаа, се чешаа, ги сврбеше кожата и ги болеа коските под кожата.

Предребни биле неговите солзи за да обеспокојат.

Онисифор Проказник праша: „Ти си домаќин на куќава?“ а човекот со блесок на заби во брадата рече дека е така.

Луѓето и не го виделе, сѐ уште свртени кон неподвижниот труп преку кој, им се сторило, лазеле танки линии крв и испокинати жили, додека месото под распарталената облека се отвора сама од себе и трепети од допир со студот.

„И како се разбираш, домаќине, со ова твое свето човече?“ „Луѓето и без збор се разбираат.“

Еве, сѐ повеќе луѓе се интересирале за неговото сликање, а тој не отвора изложби секој ден; доаѓаат луѓе и од странство, бизнисмени, мецени, имбецили, можеби некој ќе се заинтересира и за него, ќе посака да му наѕре во ателјето што слика, може нешто и да купи, тие се парајлии, што е за нив некоја илјада долари или марки?

Чанга како да ги читаше неговите мисли, па продолжи: – Во „козарските републики” се случуваат грозни работи и со луѓето и со козите.

Оној што ова го раскажува, прв дошол на мисла да му го испита и да му го разбере настанувањето.

И колку такви покраини има на овој божји свет? Колку ли диви реки без украс и убавина?

Така остана мостот без име и знак. Тој, таму во Босна, блескаше на сонцето и светеше на месечината, а преку себе префрлаше и луѓе и добиток.

Зашто, луѓето и не можат да насетат колку има моќни и големи луѓе кои така, молчејќи и невидливо, а брзо, умираат во себе.

Луѓето и после умираа, денеска еден, утре - друг. Вчера Горно Маало, утре Долно Маало.

Пред малку само трчавме еден кон друг: и од едната страна има наши луѓе и од другата страна има наши луѓе.