луѓе (имн.) - не (чест.)

Повеќето луѓе не ја забележуваат разликата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Луѓето не ги напушташе стравот, како пред војна.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Зарем, како што можеше да се прочита во татковите книги, овие луѓе не опстанале благодарејќи на козите? Што се случуваше со овие луѓе?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Никогаш за толку кратко време големите разлики на овие луѓе не биле толку брзо збришани, претворени во заедничко верување.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Намерата на луѓето не била на страната на законите на природата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Само, бидејќи содржината и формата се во тесна меѓузависна врска, луѓето не можат да увидат во што е играта.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ми се смачува. Зошто луѓето не сакаат да ми признаат дека сум жив!
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Вели: Ме гледаа чудно! Па, тоа е малку да се рече. Мисли, луѓето не знаат што е топорење!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Од горните куќи на Маказар ги слушам последните довикувања, некоја пцовка по говедото што не слуша, по некоја клетва што не фаќа по детето што не сака да се прибере од играта на патот, по некое удирање на врата додека сите врати не се затворат и додека прибрани, луѓето не го почекаат добриот ангел да им влезе дома и, пред заспивање, да им каже дека Бог мисли и на нив и на нивните грижи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Со неа покрај мене, овие луѓе не ќе можат да ми ја поткопаат смелоста.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Зар?“, реков. „Луѓето не сакаат да им биде дадено“, продолжи Владе, „но дури откако ќе им се даде, откако ќе земат. Штом веќе зеле, стануваат неблагодарни.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Од луѓе не можеш да се разминеш. Како да се наоѓаш во некоја пчелина кошница.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Вие можеби сте способни лесно да ги направите сите четири, но многу луѓе не можат, а посебно се згрозуваат од III-то и IV-то Jan Shmetz барање.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во општество во кое натпреварот во основните културни добра е стожер на делувањето, луѓето не можат да бидат научени да се сакаат меѓусебно.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
А бидејќи големиот квантитет од луѓе не може да има никаква заедничка волја, водачот се претставува како нејзин толкувач.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Овој отомански дел на Балканот му се чинеше како клет Вавилон во кој луѓето не само што го загубиле заедничкиот јазик туку останале и без кодовите на меѓусебното разбирање, кодовите на генерациските поврзувања и разделувања, поради промената на Бога, поради преселбите, идеологиите, фрактурите...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Луѓето не секогаш го разбираа, но секогаш чувствуваа дека со него им е посигурно парчето леб в рацете...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Никој не вика тогаш. Луѓето не викаат и не се тревожат ни кога галебите и дивите и питомите патки ја гонат и ловат плашицата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А колку студена била таа зима. Никогаш, никогаш старите луѓе не се сеќавале или не слушнале за таква зима.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Овие луѓе не возат блескави автомобили, ниту крнтии, ниту камионети со канцерозни и рѓосани каросерии.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сите се тискаат кон средината, а од многу луѓе не се гледа што има таму. Си стоиме со Весна настрана, чекаме.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
После, и другите што одат со него се луѓе не се магариња; како за нив така и за него.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Некои луѓе не веруваат дека постои никаква геј- култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А овде ги применуваме најдобрите начини за пациентите да си дојдат на себеси.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не – лудилото е состојба во која луѓето не се оние кои се.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Зелената брада на сеништето без сенка се криела под куп молци и други лапливи бубачки а прстите му биле продолжени со сури нокти. Кутриот Просинек се ванѓелосал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ретко раскажуваше но кога ќе почнеше, а почнуваше кога луѓето не очекуваа, не се запираше ни под удар на порој ни под уривање на лавина што се разбудува од извик на дрвар или од крик на ѕвер.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во секоја негова прикаска 'ртеше семе на нов настан.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И пак луѓето не му веруваа. И самите плукаа во огнот и му подвикнуваа да не ги лаже.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
САВЕТКА: Добри луѓе не се сакале... (се ракува). Добре си дошла...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Беше една вистина, која што почнуваше да чекори по земјата, веднаш штом ќе се објасни така, за да може да биде сфатена; таа вистина бараше пат кон срцата на луѓето и луѓето не можеа да не ѝ се приближуваат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Такви луѓе не постојат, тие се појавуваат само во моите бладања...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Луѓето не е редно да се примират со вакво гадно живеење.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Се промушнав низ луѓето не извинувајќи се и излегов напред.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сонцето не се гледа, а и луѓето не се гледаат меѓу себе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
[...] Клучниот концепт е циклусот на акција- перцепција, кој луѓето не ги гледа како суштества стимул-одговор кои пасивно чекаат на некој стимул за да продуцираат соодветен одговор.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Татко во мигот ништо не одговори, и тој загледан во водата која брзо течеше под сводовите на стариот мост, но потоа тивко изусти: Водата во барата е запрена за да го чува времето!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски, загледан во брзите води, заземајќи поза за да каже нешто значајно, филозофско, му рече на Татко: Што е животот, пријателе, зар не е самото време, што тече како водата на реката, а луѓето не престануваат да бидат заложници на нивното минато?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Дали никој од оштетените луѓе не беше слушнал за формален документ или едноставно сакаа да ги инвестираат емоциите во нов Тито, наместо во своите потомци кои набрзо стануваа огромен товар, беше бизарно да се размислува.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Повеќето од луѓето не му обрнуваа никакво внимание на Винстон: неколкумина се обѕрнаа по него со претпазливо љубопитство.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Според тоа, и од гледна точка на новите групи кои се подготвуваа да ја заземат власта, еднаквоста меѓу луѓето не беше повеќе идеал што треба да се избори, туку опасност што треба да се одбегне.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сѐ бледнееше и тонеше во еден свет на сенки во кој, на крајот, луѓето не беа сигурни ни во датумот од годината.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И понатаму беше вистина дека луѓето не се еднакви според вродените способности и дека функциите мора да се специјализираат така што едни единки би имале предност пред други; но сега не постоеше повеќе никаква вистинска потреба за класни разграничувања, или за големи разлики во богатството.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Еминовите луѓе не пуштаа ни пиле да прелета. Вардеа како соколи.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Недела Ноември Се сеќавам темите беа вечни, времето немерливо, непомирливо со сè, суеттата бестелесна и незаборавно убава, потребата бесконечна, а бесконечноста прекинуваше таму каде што луѓето не зачекориле.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Луѓето не сакаа секакви, децата невиноста ја имаат на малото прсте.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
14. КОЈ ПЕЕ НЕ МИСЛИ ЛОШО - и кој пие зло не мисли, но арно не прави, па затоа грлест со својот глас пошол во таквото отсуство на мисли да се дави... љубовта е како кашлица - од луѓето не се покрива!
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
А многу луѓе не заминаа во Долнец и заради немањето асолен пат.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Си го брецаа умот луѓето не знаејќи што да заправат; да останат или да се отселат; ако се отселат, каде ќе одат, каде ќе закуќуваат куќа, од што ќе живеат; ако останат: ќе ги врват деновите во неизвесност, во страв...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тие луѓе не знаеле дека на земјава постои еден цар – падишахот наш – и ниеден од нив, не само што уште не јал ниеден наш грбач, ами до ден денеска не им платил ни аспра на царот и на царштината.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Пред педесет години, во палеоиндустриското доба, работните луѓе не учествуваа активно во спортот. 76 Margina #17-18 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тие услуги се плаќаа можеби поскапо и од самите наказанија, ама главно луѓето не се запишуваа во „ќелеш“ тевтер, како ги викаше тој наказателните книги што се водеа кај кадијата и кајмакамот за евиденција на накажаните граѓани.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но луѓето не заминуваа, туку сѐ повеќе надојдуваа и го обградуваа училиштето и чекаа што ќе биде, како ќе се реши оваа неволја што ги снајде, овој спор, кој по пробивање на фронтот, се отвори меѓу Кралството на СХС* и Албанија: каде ќе припадне селото...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Селиците не се вратија, домородните птици се изгубија, луѓето не беа научени на гулаби и не ги бараа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Случајниот собир луѓе не му одговори и тој безволно и полугласно го повтори прашањето.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Таквите луѓе не се откажуваат од она што ќе го почнеа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Јасно ми е дека овие луѓе не поднесуваат критика. Чуму да им се обратам?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Откако ќе нè заробеа, нè врзуваа со јажиња за чкрипавите, осакатени, но сè уште цврсти врати од камионот, секоја нога и рака поодделно (чин во кој победничките Апачи очигледно уживаа!).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Не се знае, песната што ја прочитавте во почетокот не кажува, а ни луѓето не знаат, - но Луман сигурно имал во Брезница и друго и јатаци, зашто само по неколку дена разбрал дека Бошко се пофалил оти ќе го предаде на комитите.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
По рибите, стаса поморија по добитокот, по ајваните; заболените добичиња и живинчиња: телињата, овчичките, козите, кокошките, лизнуваа од езерската вода како од иљач и - или оздравуваа, или со капките в уста умираа; лежеа така додека луѓето не ги кренаа и закопаа или додека чакалите и другите мршојади не ги исчистеа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Озгора од куќата своја, го гледаше сето село како на дланка, гледаше сѐ што се случува во него: во која куќа наутро најрано станале, во кој двор се трча да се фати кокошка за колење, кои жени, уште недорасонети се караат преку плотовите; кои луѓе не си ги користат домашните алиња, туку клечат зад копите и гаждарињата во дворот и бавчите; кој уште пред да зазори, како гробник, како волк, бега од некоја куќа и се провира низ плотовите за да не го видат кај која ороспија преспал ноќеска; на кои чардаци што се суши; која се потпалила, која се препокрива, која се довршува, кој последен излегува од кафеаната и го бара патот за дома, кој влегува и излегува од селото: за добро, за лошо.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
БОЖО: Браво. Помалку талентирани луѓе не успеваат да надробат ваква попара ни во три животи.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
А во селото и околината луѓето не еднаш велеа: - Кога запева Фимка, сонцето некако појасно и потопло свети, појот нејзин ја грее душата, ја смирува лутината, аргатската мака ја олеснува, ги полни срцата со некакво таинствено блаженство и замајување, маѓепсува, скротува, смирува, зближува, воздигнува и возвишува, а чучулигите губат лет во висина и славеите замолкнуваат, слушаат и љубоморат...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Па овие луѓе не биле толку лоши, си велам, не може да бидат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Цвичат релсите, ко пауни во зоолошка градина, запира возот, но луѓето не запираат да се тресат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сите се тискаат кон средината, а од многу луѓе не се гледа што има таму.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И правилно размислува Билјана. Сите луѓе не се еднакви.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)