маска (имн.) - на (предл.)

Додека во светот на Андриќ и на Селимовиќ е доминантно настојувањето да се даде, меѓу другото, една можна слика на историјата, на епохите, на конкретниот простор (Андриќ), или под маската на историскиот настан, вечните теми на судир на поединецот, на општеството, на политиката и етиката, парадигматично да се вклучат во современиот контекст (Селимовиќ), Башевски ги поврзува историјата и современото, ставајќи ги двата поима под сомнение како конечно неспознатливи во својата интеракција.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ѓузепе носеше бакенбарди и долги мустаци и кратко потстрижена коса, а природата беше го нагрдила и со црвена коса, и целата глава изгледаше како црвена маска на велики поклади.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Скулптурната маска на агонија на неговото лице не се стопи, но нова светлина дојде во неговите очи, а таа за неа беше како зрак сончева светлина што ветуваше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Така и Луција: таа беше таен и непознат запис за мене, затоа што јас бев незрел како маж; Луција, исто така, беше сосема свесна за тоа дека е пред мене; нејзиното тело, како што минуваа годините, ги добиваше формите на страста што подоцна секој макар и малку искусен маж ги препознава дури и под маската на облеката, кај секоја жена.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но гневот во мене растеше, и некое чудно чувство дека сум употребен ме опседна: ме опседна чувство дека не било толку тешко да се дојде до Луција, дека таа ова истото го правела под маската на недопирливата Луција, и јас решив да се одмаздам на најглупавиот можен начин, на начин на кој може да се одмазди само млад маж кој не преспал со жена; во моментот кога требаше да бидам во Луција, јас ѝ го ускратив тоа задоволство; таа мижеше и чекаше, но ништо не се случуваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таков провинцијален експанзионизам, таков фрустриран паланечки дух, кој за сексот и аналните искуства говори само под маската на обредот, кој во суштина е обред на една политичка партија, не нуди никакви перспективи.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Одговара, под маската на ведра резигнација: „Ќе мине“, не слушајќи го огорчените протести на пријателката - повторно помислува дека е премногу наивна за своето еврејско потекло.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Имам две маски на гаврани. - Злокобни птици. - Не, овие се безопасни. Со поспани очи и жолти клунови со врвена бемка.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Откажи се барем за една ноќ од својата маска на сериозност.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Премногу е доцна. Одамна ми срасна за лицето.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Штом ќе влезеше Томо во собата, веднаш врз своето лице ја ставаше маската на љубезност.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Смири се душо, тоа сум јас. - маската на нејзинито лице ѝ оневозможи веднаш да ја препознае својата тетка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Влезете да ја видите најголемата блудница која криејќи се зад маската на светица се вгнезди во нашава куќа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Стражаровото лице е замрзнато во маската на мирна рамнодушност. И двајцата не мислат на тоа.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој се наоѓаше некаде далеку од оваа сала и тука беше само неговото тешко опуштено тело и маската на неговото лице, безизразно замрзната и свртена кон Глигора.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ништо. Само се виде двапати себеси во ледените зеници, се виде во невидени размери, во зелен џакет, со зелено лице и зелена маска на челото.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Така се разделија сваќите Цвета и Петра, а вдовецот Илко веќе ги врзуваше маските на јаслите и ѝ викаше на снаа му Митра да донесе зоб да им даде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Маската на кираџијата Зоро Домашните миленичиња у оваа земја имаат посебен статус.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Маска на врач од работ на некоја џунгла.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Чекорам како во арена и предизвикувам восхит. Со маска на лице.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Навистина сѐ уште бев далеку од помислата дека користењето на тажната насмевка за да ѝ се руга на туѓата несреќа не е природната жална маска на нејзиниот карактер.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Брз е тој чин на разделбата! Маските на тагата паѓаат од лицата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А надвор чекаат пустидес (педери), исто така со кучешки маски на лицата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Под маската на љубопитен ентомолог, Петар Бем го спроведува својот пеколен план на освета.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Оваа есенска магла е лицето на смртта густо од едно имитирано лепило густо од еден одвратен шепот што сака да е интимност густо од еден поглед преполн со излигавен мов Таа маска на смртта ги заканува гранките осамотени на кејот.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Овој пат без присуство на другите – беше без маската на апсурдната претстава, во која претходно ја играше улогата на антиверскиот Јаго.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)