миг (имн.) - бев (гл.)

Во тој миг беше неспособен да проговори.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сѐ потона во црно. За миг беше сам.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За миг беше обземен од халуцинацијата дека таа е присутна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За миг беше ужасно бесен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За миг беше парализиран од еден вид хистерија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше апсурдно, зашто испишувањето на тие зборови не беше поопасно од самиот чин на пишувањето на дневникот; но за миг беше речиси готов да ги откине упропастените страници и сосем да се откаже од проектот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За миг беше во искушение да влезе во едно од сепарињата со чешми и веднаш да го прочита.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За миг беше сам, а потоа вратата се отвори и влезе О'Брајан.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За миг беше сама пред нејзиниот капетан пред кој трепереа и адмиралите!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За Рада тој миг беше уште едно "да се биде или не".
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Секој слободен миг беше надвор од градската врева.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Единствената желба во тие мигови беше да го сопре времето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За нејзе во овој миг беше важно здравјето на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Душата ми ја ослободуваше од маката на жедта само чистата, свежа, света мисла за Мајка, која и во овие мигови беше сигурно со мене.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Беше збунет, не знаеше што да рече и неговите темнокафени очи за миг погледнаа во нејзините, но тој миг беше битен.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„А тој миг беше токму овој и ниеден друг“, му рече таа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
За миг беше чувство дека телот на Инес е толку етерично што би можел да го впие во своето тело така што на крајот да остане со нејзината облека во рацете.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Веќе следниот миг беше на нозе и со растреперени раце ги симнуваше од леглото постилките.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Лета прекрасно црта. Ѝ се случува со часови да не крене глава од хартиите и боите, а под нејзините прсти излегуваат вистински чудества.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
За миг бевме опкружени со стотици нејзини цртежи со кои беа преполнети поличките во нејзината соба, и таа забрзано пребаруваше по нив, очигледно вознемирена.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Беше тоа едно многу добро, многу младо и многу пргаво јарче, ги имаше сите убавини на својот род и човек можеше само да го сака и да му се љубува на тоа како изгледаше, како порастено на оној врв, а и на сите негови инстинкти, но во следниот миг беше веќе доцна за сѐ друго, што можеше да се обиде да стори тоа со своите итри нозе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нема да ги спомнувам другите поединости кон кои упатуваше поткренувањето на раката што го водеше мојот поглед кон тумбата, бидејќи уште веднаш сфатив дека нејзиниот избор не беше случаен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сетив дека тој миг беше проследен од секавицата на задоволството што помина по нејзиното лице; а ваквото чувствување на моментот беше означено и со успорувањето на нејзиниот чекор кој и без тоа беше прилично бавен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со време, Струма умрела.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Бескрајно растажен од големата загуба и безбројните жртви, навреден како татко и цар и бесен од болка, тој ја проколнал Струма: „Те проколнувам тебе, која до овој миг беше мое сонце и смисла на мојот живот: земјата да не те прими.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Од клетва лек нема.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Благодарам, Трифун Трифуноски, сакав да му речам, но немав време, не смеев ни секунда да губам, секој миг беше пресуден за Кејтеновиот живот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сѐ, сѐ, што ќе посакавме во тие мигови беше наше!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Мачката само неколкупати се смрзна и се стегна правејќи движење како да ќе избега, но кога виде дека Кристина не излегува од зад прагот продолжи да седи на скалите.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Во тој миг бев занесен во разговорот што го водев со тетка ми и тетин ми.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сите истиот миг беа втрчале во портирницата да го видат новиот шинел на Акакиј Акакиевич.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)