миг (имн.) - не (чест.)

Но за миг не можеа да се извлечат од толпата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа во мигот не можеше да ја разоткрие тајната на неговото необично расположение, но нејзините претпоставки дека тоа, сепак, е предизвикано од книгите, библиотеката, набргу се покажаа точни.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко во мигот не одговори туку појде кон рафтот на библиотеката на чардакот на кој беа наредени речниците, го извади толковниот француски речник на Литре, започна да прелистува, запирајќи на зборот janissaire, прочита за неговото фигуративно значење: Il se dit, en mauvais part, des satellites d` une autorit quelconque.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мила, утре завршува нашата мисија, наскоро ќе ги утврдиме, односно прогласиме стоте (без)опасни османизми со мојот пријател.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во мигот не можеше да разбере дали вагонот со натписот среде Gare de Lyon беше во Скопје или во Париз.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски во мигот не одговори, но по малку изнесе податоци од неговата париска дисертација дека некои лингвисти кои не престанале со истражувањата на потеклото на јазикот биле следени од специјалисти во генетиката на популациите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во овој миг не сум спремна самата да се соочам со мајчинството.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Здраво сине! - ова „сине“ ѝ излета од устата, но ни за миг не посака да го повлече зборот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во мигот не одговорив. Х.Х. за миг остана обесхрабрен.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Силна шлаканица ме освести од фантазијата; како сега се сеќавам дека во првите мигови не можев да сфатам што се случува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Никој жив нема! Тоа ли е ред! Сите се успале!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: (Влегува во ноќна, долга кошула, со мазно од вечерта избричено, а мрачно лице, на кое никогаш, ни за миг не светнува осмевка и ведрина, со густи, накуштравани веѓи кои го оцртуваат намуртеното чело и го засенуваат, правејќи го уште постуден студениот поглед; со остар, отсечен говор, кој скоро никогаш не е разговор со луѓето, ни со најблиските, туку карање, викање на нив, на најблиските најмногу, со потценување дури и презирање преку волја, како и да не заслужуваат со нив да се разговара.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Околу пладне, кога сонцето беше највисоко на небото и кога горниот слој на снегот малку беше омекнат од неговите зраци, Бојан презеде потфат во чиј успех ни за миг не поверува, но нешто однатре, појако од неговиот чист разум, го гонеше во обид да ја провери таа своја замисла.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И сето тоа стана како на сон: небаре цело време преоѓав од еден сон во друг, ни за миг не будејќи се.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ниеден миг не ги пушти мислите напред, пред себе, постојано ги држеше по себе, крај себе, или само неколку чекори напред, но онака, како што се држи ловечкиот гонич врзан за синџирот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тие суштествувале во сите времиња, биле време во времињата што минувале низ нивната несовладивост; миговите не можеле да им ги начнат срцата - пијат и вечни се, не познаваат недоверливост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Законите под тоа небо биле туѓи и туѓински а тие биле должни да се тргнат од згрбавеноста на ропството и да си ги покажат срцата. Минато, сегашност, иднина, нели? Сеедно.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како да стасува од друг свет, од зад некоја граница до која нивните мисли ни во најсветлите мигови не ќе најдат пат, низ ветрот се пробил танок писок.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потег - болка меѓу очите, јад во срцето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зарем не е егзилот потрага по отворена врата? - прифатив тивко.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Поетот во мигот не одговори, загледан во синиот бескрај.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во овој миг не можам да се чувствувам поинаку, освен превосхитена од Вашето внимание!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ја прекина мислата, ама таа му се мешаше со другата, со недопирливата, која во мигот не сакаше да ја сподели со Татко.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тој, откако си налеа од самоварот чај, продолжи: - Е, мои мили Балканци, во мигот не можев да утврдам во кремљското здание како дојде до моето испраќање во Гулаг.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во тој миг не можеше да ја разбере нивната поврзаност во свеста на Мајка. Очекуваше некакво објаснување.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)