Па велам: во себе пеј штом дојде топла како река со мирни брегови со месецот што шепоти во пристанот на мислите И не викај и што е твојот глас штом ноќта интимно те грее: молчи молчи
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Беше нешто сосема поинакво, беше бегање, тој сега можеше во мислите и да му го каже вистинското име.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Мојата мисла и без мене продолжила да работи.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)