море (имн.) - и (сврз.)

Во документот, за кој се вели дека бил сопственост на трстјанската поморска полиција, се вели отприлика следното: „Еден брод на сопственик од Мисолонги, а државјанин на Турција, закупен од извесен трговец Никола Поцо, беше запрен на отворено море и се констатира дека е натоварен со барут и со муниција за малокалибарски топови и за маузерки.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Важно е да се промени амбиентот, да се биде на море и да се каже дека се било на странско море.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Холандија е земја на Филипс, на производители на компјутери и на други современи електронски машини, земја со механизирано земјоделство, земја на индустрија, на мориња, овде единствено се „краде“ земјата од морето и само овде може да се оди под нивото на морето.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Запиравме, влегувавме во морето и се плискавме во уште студените води, уживавме во попладневното сонце.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Одново го воодушевува глетката на непрегледното море и уште еднаш ја потврдува неговата непоколеблива вера во Бога.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тогаш, низ пламен, јас сам во пламенот ги фрлив и расото и крстот но приграбив дел од свитоците кои сè уште не беа зафатени од пламенот и легнав врз нив, јас Антонио, сега стракче трева изгорена меѓу дамнините и заборавот...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Предел На Ефтим Клетников Има еден предел во кој секому душата е море и каде никој не пие вино и каде никој не знае што е правда и неправда што е никој не знае ни што е добро - ни што е зло - ниту пак знае сведок што е и обвинение што.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
На една од своите трпези, со десетици имиња на монаси издлабени врз трпезата, во зографскиот манастир на Света Гора, седат монасите, дрвена паница велигденска чорба и бокалче црно вино пред секого и откако ќе ги испеат сите молитви и удри камбаната за да ги здружи морето и ѕвездите на прозорецот болснува секавица колку за миг да се види сенката Исусова додека воскреснува.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Свеченоста на морето И кој ќе наминеше тука ги допираше урнатините од црквичката меѓу кои сѐ уште светкаа честички од неговите молитви.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Можеби стануваше збор за испратен предзнак кој требаше да те потсети дека и горе во испустениот простор (помеѓу небесното море и твојата насмевка) не е сѐ празно.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Кога јас рецитирам песна за морето и морнарот, кој ништо не се разбира во поезијата, ме поправува, јас сум му благодарна.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
И веќе никого не познава за да му прераскаже Колку сонца и колку месечини памети, Отаде кои мориња и луњи и отаде кои боишта и копја Се враќа Веејќи се како црно знаме низ времето.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Предзори ќе си ги оплакнат очите во морето и одново ќе се вратат назад во земја од големата земја да шетаат со тланикот од еден до друг крај на дворот.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Нејзините зборови се извишија како копја над морето И како црвени кубиња по редиштата зад нас.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Колку мило зборува девојчено, рече старецот, гласот ѝ е како остров среде морето и како дожд во пустина.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Ѕидниот часовник – Предел во кој да ги распознаеш сите божји состојки од кои растат децата и цветовите; Поштарот кој среде летен дожд тропа на вратата и го довикува твоето име; ветровите што го менуваат правецот на корабите; воин од кој е останата само бројка врежана на неговиот череп; иницијали на ѕверови престорени во болки и во гранчиња; калуѓери што се движат по работ на морето и бараат пусти земји за молитви и мир; Елена на топлата постела на првата вечер; потомства што ќе ги остават своите ребра покрај ребрата на своите татковци; записот оставен врз плочата над нас.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Велам: кула се издига меѓу морето и небесата и во секоја пукнатина по една молитва...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Отец Стефан се накашла, погледна во отец Пелазгиј, овој цинично се насмеа и промрморе, така што и логотетот слушна: „Значи јас попусто сум старешина на библиотеката, старешина на небото, морето и земјата!“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Луѓето почнаа да се дават и да пливаат, но тогаш голема бура се крена на морето и голем бран стана и нѐ понесе понатаму, кон брегот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јато летечки риби што пробивајќи ја границата меѓу двете сфери доаѓаат од морето и се селат во нас.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Веќе го снема стројот, строевиот чекор, долгото трчање по макадамот покрај морето и трчањето пругоре сѐ до кралската палата, немаше марширање и со песна, на морнарите не им ја земавме лединката, и под разгранетата врба не стоевме во строј и не се колневме во генералот Маркос.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
За Езерчени и сите намерници југот завршува на работ од врвовите на планината Одре легната на височина од 1525 метри над морето и, чиниш, за сите нив тука завршува светот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Многу народ се насобра на таа гола, мочурлива ливада што беше распослана покрај морето и обрасната со трње и со високи и остри бодликави тревишта и засмрдена од нешто гнило.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Си ги наметна палтото и шалот Сликарот и излезе на улицата која го обрабуваше морето и тргна по неа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Последнава за Србија има поголемо значење, отколку за Бугарија, оти Бугарија може да излезе на Егејското Море и преку Кавала и Деде-Агач.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Дарвин скоро ги завршува патувањата со бродот Бигл преку многу мориња и ги допроучува создавањето и променливоста на органскиот свет откривајќи нови повидоци кон зоологијата, ботаниката, геологијата, палеонтологијата, антропологијата и етнографијата; во еден дел на Македонија масовно пцовисува од некоја чума запрежниот добиток.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јаков Иконописец останал сам, врел и во оклоп на модрици, наеднаш безимен и бутнат на некое дно на кое само месото ја памети својата болка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Поминати се дваесет и една година од првиот писок на Стивенсоновата парна локомотива - во Германија и во Белгија се градат железнички линии.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се тргал, сакал да му се врати на својот свет што го измислувал, сакал да гледа како по усвитени карпи се лизгаат грешни души, со крици на врани паѓаат во густо и вжештено море и ѕурат со усвитени клобуци кон своето блажевито минато.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Едип слегува во градот, се бави таму со рибарите крај морето и, скриено во пазувата, секој пат донесува по една ортома.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Глигор многу уште раскажуваше за своето скитање со Едип по морето и долго време потоа, китејќи го јазикот со умилни зборови ја опишуваше убавината на Смарагда.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Волците слепо ја следеа по бескрајното снежно море и ја оставија, а таа, како да си дојде на себе: далеку ги заобиколуваше јуруците, се плашеше од нивните развлечени песни; ноќе го грееше под срце нејакиот пород и се разбудуваше дури и кога по земјата ќе зашушкаа ланските дабови лисја.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Македонија е до Александрија со морето и со сите други мориња. А може и до Америка. Кај што е Мирче, таму е и Македонија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некое топло ветерче иди оздола, откај морето и само ја задева.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во мигот ништо не одговори, но синтагмата под нож, часум го пренесе во скоро изминатото време на масакрот на невините кози, во името на брзиот прогрес кој треба да го донесат козарите лишени од нивните кутри кози, како работничка класа; на затворениот пат на јагулите од Езерото, на пат кон Средоземното Море и Атлантскиот Океан; и на сите други забрани од тие времиња.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Макар што бев силно внесен во лектирата за миграциските движења на птиците, рибите, посебно јагулите, миграцијата на туната низ морињата и океаните на светот, ми беше помалку позната, а за ловот матанѕа слушав за првпат. Се согласив да појдам на овој лов...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како да ја губев рамнотежата меѓу морето и копното, чувствував брза вртоглавица Многу години подоцна кога се распадна Југославија подморниците припаднаа на новата држава Црна Гора.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сега е времето кога туните во јата минуваат крај Сиди Сауд, на педесетина километри од Тунис...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
„И кога првиот ангел затруби со трубата, се крена голем оган и падна на земјата: третина од земјата изгоре; кога вториот ангел затруби, пламен падна врз морето и третина од морето се испари; кога третиот ангел затруби, голема ѕвезда се откина од небото: името ѝ беше Пелин и третина од водата стана пелин и многу луѓе изумреа; кога четвртиот ангел затруби, третина од сонцето, третина од месечината, и третина од ѕвездите, потемна, згасна; и видов еден од ангелите каде што лета по небото и чув каде што вика со глас голем: тешко, тешко, тешко на оние што живеат на земјата; кога петтиот ангел затруби, падна пак голема ѕвезда од небото и се отвори бездна на земјата од која се крена голем чад што го потемни и сонцето и небото...“
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Малкумина успеале да дојдат до брегот на морето и со чамци да избегаат и тие биле сведоци на она што станало.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Што да жалам долу ќе ми бидеш и камен и море и рид и дно сите времиња ги надви!
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Ќе дојде време ова море и ова дно кога не ќе бидат.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Таа остана во последната куќа на нашето семејство во егзил, со сега запустената врска со клучеви, од напуштените куќи крај морето и крај Езерото, но сѐ уште со пустата надеж дека некој, сепак, ќе им ги најде вистинските брави.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Откако собра сили и ум, и виде оти е сам, толку беше при себе, повторно продолжи да ѝ се заканува на реката: „Ти нема спас, и тебе и на твоите јагули, кои ќе ми оделе божем во капиталистичките мориња и ќе ми се враќале оттаму!!! Прикаски за деца.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во централното место на колекцијата беше експонатот за патот на јагулите, од Езерото до Саргаското Море и назад, со макетата на далјанот, со препарираните јагули, фатени на заминување и враќање, со сите показни индикации за нивната миграција.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
– „Ете како: откога влеговме в гемија во Солун, кога нѐ забра еден силен ветар, та кога ја спотераа талазите гемијата, една недела што ја носи силно морето и на неделата кога ја удри од едни спили, парче по парче се стори и за касметот мој ме исфрли на една штица морето на суво.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
И за вистина, Силјане, клетвата од старецот, што ги колна прадедови ни, ни се исполни и до неколку години сите деца од лошата сипаница изумреа и останале сите како црни кукавици без челад; да му е милост на Бога, зер нејќел да нѐ сотре сите, ами и дошол на старата од стариот на сон за да им каже на дедови ни да појдат кај изворите и во едниот извор да се искапат, та ќе се сторат штркови, и да прелетаат бело море и црно, та да појдат во вашата земја и тамо челад да родат и да ги изгледаат, та пак овде да си дојдат и да се искапат во другиот извор, та да се сторат пак луѓе.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Да дадеше Господ една сипаница лоша да дојдеше и сите вас да ве собереше, та после векот едно да не пркне: овде да се роди, ама бело море и црно да препливаат таткови и мајка ви, тамо да видат челад; откако ќе видат челад тамо, еден Господ нека суди и еве јас си умирам".
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Утре, дај Боже здравје, одење в град и назад нема да се вратам од овие тешки лакрдии што ми ги рече стариот, да знам оти за вистина клетвата негова ќе ме фати; пиле да се сторам, бело море и црно да прелетам, ама уште еднаш при татка не дојдувам.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Дента откако отпочина Бог Поворки стигнаа од краишта опашани со море И гласои доаѓаа од кај ѕвездите.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Планинските врвови во морето и над него средоземниот обрач од бездни и азури не го изоструваат духот за злосторство но ниту за лојалност.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
6. Ти доаѓам забрадена со море и песна Како ден за проштевања роден Јас, дремката на ливадите Јас, името на бездните Да те бакнам во челото на спокојот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ми дојде на сон тешка како осамено заборавање, ко свето море и коб ми капна во речта нова како заљубување, убава како сеќавање тагата ми дојде ко будење на прастара мечта.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Го почувствував мирисот на морето и дури и го видов, далеку зад ритчињата на југ. Лебдеев како птица.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Толку е силен тој огин, да падне морето и сите реки у тој огин, не можат да угасат ни една искра.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Ќе ти помогнам, му откликнуваше таа на еден осамен човек, и дури сонуваше крај него. тој низ неа го препрочитуваше житието на морето, ја впиваше неговата синина, па одново бела полетуваше во зорите сѐ до капка одново дури не го препишеше морето и дури не ги јагленоса ѕвездите мапи на неговите кораби.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Викендите одеа во природа со децата, а преку лето целото семејство заедно одеше на море и кога се враќаа поцрнети и освежени раскажуваа за нивните „морски авантури“.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Решението беше идеално за да бидеме заедно на море и плус да ги заработиме тие пари што ми требаа мене за уплата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Со галоп влета право во морето и како бран се понесе кон давеникот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Долго, долго леташе Ластовицата. Сакаше на децата што живеат далеку на север, преку морињата и планините, прва да им однесе вест за скорото враќање на пролетта.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Имаше бродови што пловеа по сите мориња и океани.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Во тој миг неколцина помлади луѓе скокнаа во морето и запливаа во пресрет на коњот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)