Не се сеќаваше дали некогаш воопшто како возрасен плачел и сега нагонот да плаче му надојде во секоја клетка од телото.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Имаше, јасно, нешто во мене што ме нагони да застанам баш на тоа место во книгата.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Ги броеше чекорите. Се движеше овојпат бесцелно водена само од нагонот да го освојува просторот.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Оставени сами на себе, тие ќе продолжат од генерација во генерација и од столетие во столетие да работат, да се раѓаат и да умираат, не само без секаков нагон да се бунтуваат, туку и неспособни да сфатат дека светот би можел да биде поинаков од она што е.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Нагонот да се полета, како во семејство во облак на Шагал, сигурно доаѓаше од немоќта да се минат границите, особено големата граница која нѐ делеше од родната земја.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)