надменост (имн.) - бев (гл.)

Неговата надменост беше зачинета со себеомаловажување.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тој тврдеше, се потсмевнуваше, се умилкуваше и шепотеше - зависно од неговото гледање или стојалиште - а рацете ги извртуваше како диригент.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)