населба (имн.) - во (предл.)

Во случај среќата да му се насмее, тој планира веднаш да купи монтажна куќа, во некоја од населбите во Скопје.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Плугот заорал во камења, тули, пепел, пронашле и некои грнци, некакви бакарни гривни, други украсни предмети, пронашле и згура, што докажуваше дека некогаш, зад преградата од минатите векови, на ова место постоела населба во која се топеле и обработувале метали.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Покрај брегот со високи трски и наколку колипки, патот води по кривулестата линија што ги разграничува птиците на оние што летаат над земјата и оние што летаат над водата, сѐ до првата населба во која нашле засолниште преживеаните од војната, живуркајќи повеќе од езерото одошто од земјиштето.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Можеби само затоа што ова беше првата студентска населба во која стапнал од дипломирањето на CCNY (City College of New York) - од друга страна можеби беше дојдено времето за промена.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Датира од 18, век, а тоа е автобиографијата на Ѓуркина Кокалески - го зедов Спасета од Прилеп и отидов во Загориче.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Зашто, како инаку да се објасни, ако не со славата и милоста божја, фактот што, ако веќе во Потковицата постоела некаква населба во 12.век, кога Европејците, крстоносците на Боемунд Тарентски, го уништиле Градиште, не ја уништиле и неа?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Бидејќи и така нередовната и трапава администрација на завојувачите страдаше во честите војни, пожари и грабежи, ни архивите на двата најблиски града, Прилеп и Битола, не располагаат со податоците за тоа кога е основана сегашнава населба во Потковицава - најпрвин, со стариот дел, во Загориче, односно во Дупка, а потоа, со поновиот, на падините на Станкоски Рид, односно на падините на Горник.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Излегувајќи од заветрината на Молитвена Вода и одејќи во источен правец, по средината на падините на источниот лак и низ шумата и по друг, од населбата во Потковицата преку Зедница и низ Драмчески Ливади.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
По него (по Варлаам) во Византија се појавил неговиот ученик Григориј Акиндин, кој иако јавно кажал дека не се сложува со Варллаам, трудовите го прикажуваат како апсолутен негов приврзеник и истомисленик.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кои биле нејзините жители, ако веќе биле, постоеле?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Без нив, без Горник и Рамник, планот на населбата во Потковицата изгледа непотполен и неуверлив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Оттука, во отсуство на штогоде релевантни податоци за основањето и карактерот на населбата во Потковицата, останува да се потпреме на она што сегашниве нејзини жители го кажуваат за себе, занекогашните и единствени господари на Потковицата, до нејзиното завојување на Потковицата тврдат до нив допрело од нивниот тефтер, од тевтерот на господарите на Потковицата - Акиноските.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тука, за последен пат, прездивнува, фрла последен опул наназад, на населбата во Потковицата и по голите падини на ридот, одејќи право прудолу, се сименува во Тополчани.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Поправо, податоците што ги пружаат споменативе архиви се такви што само поттураат една помисла дека основањето на населбава се паднало одамна пред нив, одамна пред да настанат и да започнат да суштествуваат разните облици на администрирање.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А кога се заплати Атанас, во време ужина, главите на домаќинствата им рекоа на своите во полето Доста за денеска и сите, од сите страни, се сјатија во населбата во Потковицата, во дворот на Дамчевци Џаџовци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Првин, имајќи го постојано на ум едниот, почетниот, крај, убиството на стрика Анѓела Јанчески, се обидува да го намота клопчето на мислите за потоа да почне да го одмотува сталожено и лека полека сѐ до основната, сѐ до часов сегашен, во кој тој се обидува да го нацрта планот на населбата во Потковицата, - цртежот оставен на масата на средината на одајата тоа означува, план на населбата во Потковицата, заедно со црквата, со општината и со училиштето, кои треба допрва да бидат изградени - потоа, не станувајќи од столот, гледа низ едниот па низ другиот прозорец.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од сите знаменити води, Молитвена Вода, откако се паметува, играла најзначајна улога во животот на населбата во Потковицата и на сите околни села.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Црн Камен е мал, мазен, заокрулен, црн рид, (веројатно таков, црн, е поради составот на каменот, гранит чиј состав содржи повеќе железо) кој уште од сртот на источниот лак се слизнува во Драмчески Ливади.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Со својата света неприкосновеност ги регулирала меѓучовечките и социјалните односи, ги прочистувала срцата и душите, го крепнела менталното здравје на луѓето, нивната вера и надеж во бога, во сполуката во бојот, во вредностите и вечноста на човека.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Уште одамна, уште не-знам-од-кога пред да ја завојуваат Турците, Потковицата ја поседувале Акиноските - пишувало во тевтерот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Оттогаш, од тие одамнешни и недојаснети времиња, во кои и не морало токму вака, како погоре, односно како што било запишано во тефтерот Акиноски, да се случи завојувањето на Потковицата од страна на Турците, од некогашната малечка населба во Дупка останати се уште само неколкуте старовремски куќи, во кои, откако се иселија Аџиоските и Цолеските, едните уште во првата Голема војна во Бугарија, другите сега наскоро, ко се пуштија границите, во Австралија, никој не живее.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во случај на некоја општа закана по населбата во Потковицата, мобилизација, реквизиција на стока, на волна, или на житото, при пожар или поплава, сите тие наеднаш вивнуваа, ги потпалуваше селскиот протуѓер.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А дека Градиште можело и да биде богомилска населба, одредени податоци, и ако од науката неутврдени - поправо не е утврдено точно која била и точно каде била лоцирана односната населба - пружа Виљем Тирски: Напуштајќи го Костур, рицарите на Боуменд нападнале една укрепена населба во битолско-прилепскиот крај, која била населена со „еретици“ - богомили.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Си помислија дека таму, во затворот му се случило нешто на Ѓорета, штом Атанас толку силно го плачеше, или дека му се случило нешто, лошо, на некого од Ѓоревите тука, во Поктовицата, или, пак, дека нешто лошо му се случило лично нему, на Атанаса.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На југ, пак, истиот овој пат, тргнувајќи од почетокот на населбата во Потковицата и одејќи, од долна страна, помеѓу авлиите на Ризевци, Шутевци, Мицковци, Димковци и гумното на Дамчевци Џаџовци и, од горна, помеѓу авлиите на Вељановци, Бубичовци и Дамчевци Џаџовци, стигнува среде населбата и тука, за миг, се проширува во облик на разностран правоаголник.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Доцна вечерта, со полни заграби киселица, полски цвеќиња и добови гранчиња, дар за домашните, чупите се враќаа во населбата во Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На тоа упатува, покрај тефтерот Акиноски, и последниот пишан документ во кој населбата во Потковица за последен пат се споменува со старото име - Загориче.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Оттаму, откај вивките, во зиме, со самоделски или со купечки санки, седнати на штици или во корита, по цел ден се слизгаа децата и младежите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Болните, пред да се напијат и пред да се потурат со вода од кладенецот, во него треба да пуштат паричка, железна, и трипати едноподруго да изговорат една молитва што тука, на лице место, ќе им ја каже бабата и пак така, ноќе, потајум, никој да не ги види и да не ги сети, заедно со бабата, да се вратат во населбата во Потковицата - ако сакаат да им се фати лекувањето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од сртот, од Плоштина, до водата се стигнува по едночудо разгазени патичиња, а од населбата во Потковицата само по едно кое е добро натратено и кое, откако ќе ги прегази Мала Вода и Голема Вода, се издвојуваа од Градишки Пат и низ Деркова Дрма трага право пругоре.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но сѐ друго, како она дека бил оженет со некоја Митра, дека ги предводел побунетите славјански селани против византиските и солунските господари, и дека токму тој, односно, ја основал населбата во Потковицата и бил првородственик на Акиноските, си противречи со сѐ што досега знае историјата за Григорие Акиндин: „...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Беа добро организирани, најчесто живеа во исти населби во големите градови на Западна Европа за да си го чуваат грбот од агентите на Стојан и во новите татковини беа почитувани како добри работници.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Гледана од страна, авенијата Пердју навидум изгледа како фантомска населба во која не вирее никаков облик на живот (налик на оние разурнати градови во апокалиптичните футуристички филмови).
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Им рече дека границата што треба да се постави меѓу двете држави, треба да води сметка за природните, економските и топографските карактеристики и услови: манастирот со околните населби прави природна географска целина со Албанија; да се има предвид дека манастирот со околните населби во времето на Отоманското царство се наоѓал во синорот на Корчанската каза; дека по укинувањето на Охридската архиепископија во 1767 година, Охрид и манастирот Свети Наум биле долго време потчинети на Драчката митрополија.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Писмово допатува од некоја пустинска населба во Израел во далечните шеесети години.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Животот на Г одеднаш се промени. Не беа бетонски само зградите во населбата во која живееше.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
„Фантастично! Дочекав мојот син да ме информира за виталните проблеми на населбата во која живееме, всушност, пошироко и за градот!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
По големи перипетии, лишувања, страдања, пржени од несносното сонце, жедни, некои болни, на 6 август пристигнале во Мурзук, најголема населба во областа Фезан.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)