небе (имн.) - и (чест.)

А веќе се смрачува пред него и се меша во замагленост и небото и земјата, и сеќава дека главата му се урива и во устата му крцкаат песочинки. И тоа е сѐ.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)