Ваквото упорно трчање по сеќавањето ме потсетува на оној упорен несреќник кој се вратил да ја нацрпи водата што неколку моменти пред тоа ја истурил во реката.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
„Па ова е истата вода што предмалку ја истурив”, свикал кога ги наполнил садовите.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
А потоа додаде: „А јас ја имам само болката, а не и дарбата за поезија.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Потоа додадов дека е човешки вљубените да се сомневаат.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Го знам и тоа, ѝ реков, дека ти знаеш оти всушност јас сум оној несреќник кој не е сигурен во колкава мера ги пречекоруваш границите на верноста.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Впрочем, кому би му паднало на памет да изеде гладно африканско дете, пожолтен Кинез, исушен Турчин кој пуши по сто цигари на ден, или несреќник кој масакрирал луѓе на Балканот.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Несреќник кој ги крие длабоките болки во своето срце, но чии усни се така обликувани што, кога јачкањата и криковите минуваат низ нив, тоа одекнува како убава музика.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)