нешто (имн.) - да (сврз.)

И така кога заживеавме во градот и кога ги однесоа последните остатоци од војната, во нас децата се будеше желбата, или тоа беа пориви на неопределен инстинкт по поразите нешто да освојуваме.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Зарем може да има, му се доверуваше на Чанга со погодни зборови, поголемо проклетство, поголема неразбирлива жртва, нешто да изградиш, да извишиш, па потем да го урнеш, да го уништиш?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Божем случајно се среќава со еден абдал и како божем нешто да му рече, да не му рече, не можев добро ни да видам ни да чујам, а во меѓувреме се надјов да гледам што се случува еден друг ден изутрината кога луѓето одат в црква.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ајде де да го видам да ми објасни оној што сакаше нешто да ми објаснува.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сфатив, дека овој сој луѓе, не ги интересира некаква идна можна ситуација, ниту се спремни такво нешто да земат предвид, туку ја земаат предвид само непосредната ситуација и непосредната полза.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Некаде подзастануваш нешто да купиш, некаде просто зјапаш и слушаш испомешани дијалози, викања до небото, се втопуваш во средината, која толку многу внесува, та не чувствуваш дека си станал дел од неа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ја гледав и молчев.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Мама пеглаше во кујната а јас седнав на моето столче и како секогаш со дланките си ја потпрев главата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Имаш нешто да ми кажеш?“ запраша мама, додека внимателно пеглаше една кошула на тато.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Меѓутоа, Хундертвасер „Fensterrecht“ не го предложува како свој уметнички каприц, туку со тоа начело мисли многу сериозно - целта на неговата акционистичка архитектура е секој, кој ќе осети потреба нешто да промени, не само во внатрешноста на својот стан, туку и врз фасадата од куќата во која живее, за на тој начин да го пласира својот идентитет и надвор од просторот на живеење, тоа може непречено да го направи, и тоа само до онаа точка до која допира неговата рака.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
- Ама време, ама ден! - рече. - Одиме нешто да каснеме, нѐ чека работа!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Мораше во нешто да верува.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Прости, - го прекина таа, и не послушувајќи го, стана како нешто да ја чека, но отиде само до нишата од кујната и се врати со шише, чашки и пјато.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Јас би одбрал пиво, ако морам нешто да пијам.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога се обиде да стане од креветот, почувствува како нешто да го жегна во ципата, а кога се исправи, болката како по жица сурна дури до коленото.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сакаше нешто да каже, нешто што мораше да се каже, но се снебиваше.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Изгледа ко нешто да се слави, ориент експрес работава.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Не дај боже нешто да стане. А и за сѐ друго.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тој седна на мојот кревет и јас знаев дека сака нешто да ми каже.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Втренчено гледав и не можев ни плувачката да си ја проголтам, а камоли нешто да сторам, да изустам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Неговиот пријател продолжи да се поднасмевнува, но сега отвори и еден мал нотес и со левата рака (понекогаш му се чинеше дека кај ниедна друга нација нема толку левучари како кај Американците) почна нешто да запишува.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Уште веднаш да ви кажам дека моето враќање во Скопје воопшто не ми донесе утеха, некаков надомест за сѐ она што ме снајде во Битола од проста причина што овде уште помалку имаше некој што можеше и сакаше такво нешто да ми учини.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Дека требаше нешто да се покрене. Па тоа можеа да го сторат и другите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Може ли, Саво, на твојот предлог и нешто да додадам. Да излеземе порано.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ама, во осаменоста, додека очајно чекаш нешто да ти се „деси“, две прилики можат да бидат и две зла.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ни род, ни пород, и, овдека вака, пак почнува нешто да ми се препишува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми се занишува снагата ко удрено дрво со секира. И само барам нешто да се потпрам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сака нешто да каже, ќе ја подотвори устата, ќе подзине и пак ќе продолжи да го џвака листот. Прежива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тоа што си го знае напамет: - Стомниња, бардиња, грниња, уш, ќукш, ги тера магарињата, натоварени со посатки и само вика: стомниња, бардиња, грниња, купете за умрените, за погинатите, вели, за курово здравје гинеа, за ветер во магла, вели, ама мора нешто да ѝ имаме згрешено на мечката од Москва, стомниња, бардиња, грниња, мора да сме ѝ згрешиле, нѐ има секакви ’рчпали, вели, стомниња, бардиња, грниња, не ни е за џабе налутена мечката, вели, не нѐ гледа за ништо напоречки, вели, стомниња, бардиња, грниња, ни пушти шенци, чкрапји и тавтабици и сега чешај се, ако можеш да се досегнеш, стомнина, бардиња, грниња, вели, нѐ остави да нѐ делат ко варена тиква, ко чајчаре, една велка овему, една велка онему.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Веројатно. Монографија од четиресеттина странички, мора со нешто да се наполни.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Но кога Вероника сака нешто да промени на себе, почнува од мислата.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Кога жена сака нешто да промени на себе, почнува од фризурата.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Еднаш една сестра беше видела како ги мириса, или, попрво, како минува врз нив како да го испитува нивниот мирис, и како потоа кај малиот прст ги спојува благо закривените дланки, свртени угоре, за потоа да ги спојува и раздвојува, како да отвора некаква голема, мека овошка, или како нешто да раздвојува со лачни движења. 58 okno.mk
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ја зеде повторно перодршката, прашувајќи се полурешително дали би можел да најде уште нешто да запише во својот дневник.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Исконска потреба на човекот е одвреме-навреме нешто да смени во својот живот.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Уште кога Татко ви рече дека најсигурни ќе бидеме во подрумот, мене започна нешто да ме копка, првин во срцето, потем во душата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога останаа сами, Горјан рече: - Огнене, утре мораме нешто да измислиме. Треба да воспоставиме врска со Талета.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Тоа веројатно требаше да се спомнатите веќе страдања кои се јавуваат како последици од доставките што им ги приложуваат на одредени служби платените нашепнувачи, и тоа најчесто во вид на напишани извештаи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А потоа, со некоја отсутност од која и самиот бев изненаден, го продолжив монологот што требаше нешто да разјасни.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сакав нешто да ти кажам, ама заборавив што.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Бидувало ли: сѐ да се одвои едно од друго... само на средина нештото да се збие... сраснато со соништата од стрелите на времето?
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Решението, пак, не е замена на едниот став со друг, а уште помалку “поправање на светот”(само ќе ги влошите работите), туку напуштање на самиот обид нештата да се обликуваат според мерилата кои доаѓаат од сферата на субјективното, т.е. патолошкото.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
- Демек... - присторе Србин. - Демек, тоа е да не знаеш кој кога те држи под око и зошто. - Аха, - рече Србин и реши нешто да запамети. - Убаво богами.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Така можеа и да ги потврдат гласовите што кружеа меѓу војниците и уште нешто да додадат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Откако авторот Едо поседе колку на истоименикот да му даде доволно време тој евентуално нешто да рече, исто така без збор, зошто молкот му предотегна, стана и се упати преку мостот кон мотелчето на Петра.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не знаеш што треба побргу да кажеш. Од каде и да почнеш, мора нешто да заборавиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Брат ми се смурти и бесно ме погледна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ќе размислам околу тоа. Мора нешто да промениме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)