Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Таа седеше на работ од сцената со раширени нозе и со наместениот спекулум.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Едновремено држеше со рака исцртан дијаграм кој прикажуваше женски органи во анатомски пропорции и ја објаснуваше нивната функција и позиција на начин на медицинска сестра којашто зборува за фантазиите на средношколците на час по сексуално воспитување.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

А пак јас, тежев како камен врз него, тешка од тешки мисли, тешка од ТЕШКОТО- ОРОТО, кое во мене без престан се играше, па како лута змија отровница, под срце да ми се беше завила, ми тежеа и рацете и нозете и снагата, иако не беше многу ухранета.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Го чувам овој миг за моментот кога мачорот ќе ѝ ја префрли на мачката и десната нога и кога, како што замислувам, силовито ќе ѝ го з'ркне.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Еден друг стана од својот стол, му пријде на овега што си ја амка ногата и се спушти на колено пред него.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ама и жена ми ја нема. Гледам само онаму отаде некоја жена, една умрена пријателка на свеска ми, си ги соголува нозете и се прави дека не ме гледа.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Повреденоста во мене ќе го истисне, ќе го отфрли, ќе барам здраво место, тврдо тло, на кое ќе треба да ставам нозе и да застанам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Стоев на сувата земја и, ми се чини, не часови, не денови, туку години поминаа, откога смогнав да ги кренам нозете и да почнам да ги влечам стапките надолу по изгазената сува трева.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Стоејќи на една нога и обидувајќи се да постигне совршен баланс, како што тоа го прават чапјите и фламингото, со раце испружени на правците Исток - Запад, се надеваше дека конечно ќе биде допрен од раката Божја, токму на ова место, зашто ако не овде, сигурно немаше никаде.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

И така, додека прашките граѓани неделите ги минуваат во починка, дотогаш гостите, кои овде ги има од сите краишта на светот, се на нозе и талкаат по прашките реткости, за да видат што повеќе од нив, да ги запомнат и да понесат што повеќе убави впечатоци.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но студот лиотски гризе по коските и иглесто дупи со подноктица во нозете и рацете.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ми се гледа нема да расте голем, куси му се нозете и не е главуч“, рече Љупчо небаре се разбира во кучешки сорти.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Ќе го криеме Црни додека можеме.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Ако пак ни се случи како со Џеки и Белчо?“ воздивна Дејко.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Веќе четири дена како се разгледува тој план.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тие што имаа огнестрелно оружје ги прегледуваа кремењето, чарковите, капсите, штракаа по десетти или педесетти пат дали работат нозете и петлињата на кремењачките и капсалиите, а тие што носеа секири, балтии, коси, крклизи — го остреа своето ладно оружје со егиња и ги вртеа главите, секој сакајќи да не дојде до употреба на ова нивно „оружје".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Како еден од најупотребуваните се смета џиткањето од зграда кое секогаш завршува со фатални последици освен доколку не намеравате да се фрлите од понизок кат па наместо да ја исполните намерата која сте ја замислиле, да се каете што сте останале инвалид со скршени нозе и ребра.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

А колку само скоро беше денот на мојот осумнаесетти роденден кога најпосле наместо глупата рибина опашка во замена добив две нозе и од градскиот шут еден точак на подарок. И револвер.“ Margina #26-28 [1995] | okno.mk 151

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Коњот исцвили, ги испружи предните нозе и застана како закопан.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Коњот пак исцвили. Ја затресе бујната грива, се исправи на задните нозе и како стрела летна со војводата кон Мечкин Камен...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Бојан се наведна, го фати внимателно јагнето за задните нозе и го поткрена: - Женско е, - рече. - Ќе го викам Снежанка.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Отпрвин овцата одбиваше, клоцаше, бодеше, не сакајќи да го прифати туѓото јагне, но кога Бојан на ист начин како и со овцата пред тоа, ја стисна меѓу нозете и ја присили да го надои јагнето, овцата како да се прекрши.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Долу, под балконот, летувачите веќе се врвчеа - кој со торба, кој со душек, кој со гума, кој со чадор, кој со топка - сите по шорцеви, со апостолки меѓу прстите на нозете и снежни шапки на главите, жените носеа шарени блузи без ракави, а мажите еднобојни маички со тесни прерамки.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Таа го турна не со рацете ами со очите да седне, па седна и самата спроти него, прекрстувајќи ги долгите нозе и исполнувајќи го седиштето на столот, како и без него да била со ниет тоа да го направи.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Гого и жена му го запознаа девојчето кога дојде синот дома да си ги собере пљачките, а после останаа да се тешат: Гого наоѓаше оправдување за неговиот наврапит (по него) и непромислен (по неа) чекор, во тоа што детето, односно човекот, сака веќе да се осамостои, да застане на свои нозе и да заснова свој дом, па и да се оттргне од влијанието на таткото како сликар и просто да излезе од сенката на неговиот авторитет.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

За среќа Земјата остана на нозе и продолжи да чекори со својот отежнат од, ја понесе дури и реката по која истече силата на јунакот.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Босите нозе и правта се родени негде далеку но соништата ќе слезат и од белиот ѕид.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Ова имаше брз ефект и малото тело се преврте, си ги најде нозете и почна да претка наоколу, инстинктивно барајќи ја спасоносната дупка, за која мачорот знаеше дека не може да се најде на тревникот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Цела есен, цела зима го болеше ногата и мораше да лежи дома.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Едвај се додржа на нозе и се довлечка до креветот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Околу неа се врткаше мачката. Нејзе сигурно ѝ беше жал за расплаканото девојче па се галеше околу нејзините нозе и сакаше да ја утеши.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

И јас, тогаш ќе пречекорев кон тие луѓето со кучешки нозе и ќе му се свртев на тие ангелите, ќе им речев: „И овие ќе ги убијам.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Но, се случи чудо: скалата стоеше, и јас на неа; сфатив дека идеално ја контролирам тежината, и полека ги отпуштив рацете од скалата, и ги раширив; потем со внимание ја кренав десната нога и ја качив втората гредичка, а потем и левата, и пак ги раширив рацете; скалата си стоеше како да е забодена во земјата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А тој ми рече: господине, имате нешто на маицата: Јас погледнав надолу, кон стомакот и се стаписав: на мене стоеше брошот на Луција, црниот пајак со златни нозе; се беше закачил со едната нога и висеше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оти: си влегол, татко, во одајата со записот проклет, но очите не си можел да ги одвоиш од буквата Ж, буквата девојка, што зографот-краснописец ја нарисал да биде со очи питоми, со раце и нозе раширени, спремна да го познае мажот свој; Оти: си видел жена, сподобие страсно во писмо, клопче отровно, со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење; Оти: вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; Оти: твојот страстен поглед ѝ дал топлина на буквата-девојка, и таа оживеала, и скокнала од писмото-клопче, па паднала пред твоите нозе и почнала да ти ги бакнува стапалата; Оти, ти рекла: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; Оти: иако си му се заветувал на Бога по раѓањето на твојот единствен (сега ја разбирам смислата на нагласката на овој збор во говорот на Лествичникот пред логотетот!), син Лествичникот, си ѝ рекол: „О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И еве што излезе - вистински зајак со уши, нозе и опавче. И голема шапка на главата.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Го гледав како стои пред мене со расчекорени нозе и ми заприлега наеднаш на џинче, качено на дрво, та сега со пакосна наслада гледа одвисоко на сѐ што е големо.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Потоа плукна на црниот под од каросеријата, ја размачка плунката со босата нога и продолжи благо: - Арсланчиња, имам книга.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Закачен на неговиот врат, Петко мавташе со нозете и кркореше.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

На оганот мајката котелот, ене го клава: вода да стопли за толку саканите капнати јуначки нозе и глава ...

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

И реков faleminderit,28 но, не сум сигурен дали добро го изговорив зборот, зашто никој од насобраните ништо не рече, само сомнително мрдаат со глави, молчаливо стојат, со гумените опинци ја копаат и ја бришат земјата од под нозе и ми се чини дека одвај чекаат кога ќе нѐ снема од пред нивните очи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И додека траеше растоварувањето на сандаците и товарувањето на ранетите, крадевме од времето за да дремнеме, да исправиме нозе и грб. И назад.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Дојдоа другите шофери и со раце и нозе и лопати го исфрливме снегот и патот го отворивме сѐ до горе каде завршува кривината, до превалот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Вошки со две нозе и со тивок поткажувачки глас.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Беше со куца нога и троа рогат, но со најголема желба да заличи на Бога.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кучката спокојно, би рекол, елегантно, обиколи околу моите нозе и излезе низ вратата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

На мостот се скочани коњот, се сепна, ги подрашири нозете и ни напред ни назад. Стои укопан, трештен.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Си умре без закон кутриот, со исушени нозе и искривен грб. Штрб. Нем. Непотребен.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Оние, будните крај купиштата жар и пепел, мислеле дека ништо не се менува освен движењето на ветрот, ништо, ни двајцата вкочанети - Онисифор крај зинатиот гроб и Онисифор зад насобраните гранки, секој од нив во исчекување другиот да заспие за да го стори она што мора да го стори со мртовецот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Луѓето нерешително се преместувале од нога на нога и не сфаќале што е сега, не ли е рано за починка?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Најди го. Сакам попов сѐ да ни каже.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А тој се дебелел, бил мечок на две нозе и бил алчен, ненасит.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пред да сфатам како и кога, сета таа магија ме крена на нозе и ме доведе до прозорецот над кој мајсторот се двоумел дали да ѝ отвори пат на светлоста или да остави отвор за огњарка, тајна надеж дека со пушка ќе може да се спротивстави на арамии или насилници со чалми.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

2 Темни и молчаливи, не само со секири или вили туку некои и со пушки скриени под колите и некои со кубури и јатагани во длабоките појаси, тие дваесет и осуммина продолжиле по покопот да ги влечат чкртавите двоколки по никакви патишта, оние по кои можеле да минат незабележени, и по беспаќа на кои сенките се кинеле со тајна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сите што се без пушки и без кубури ќе се засолнат таму.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И не се зачудил: пред него стоеле најздравите и најрешителни кукулинчани, пенушки без нозе и со невидливи раце-гранки; зли биле, значајно мавтале со главите што не се држеле на ништо туку виселе на конци од магла.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Чудовиштето што им го претскажувал Дмитар-Пејко одамна престанало да им ги души наморничавените тилови; му го сечеле на жолтичавиот старец челото, умрел, го запалиле и го закопале, со него во гробот останал и дел од нивниот страв и веќе не се плашеле од сеништа и од иконописечки забести, ноктести, месести и грблести животни, гигантски гасеници со гуштерски нозе и лилјачки крилја, туку се обеспокојувале од можноста да се сретнат на својот пат со живи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мечката го хранела брадосаниот никаквец и натрапник престрашен и за ѓаволот, му носела големи гранки со оскоруши, грмушки со дренки и искорнати гнили стебла со мед во утробата. Тогаш можеби била и скотна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но далечното ѕвоно ја отчукуваше возбудата на моето срце што раснеше со трепетливоста на тагата и радоста, најпрвин на тагата за сите мртви на патот што пролетта ќе ја почувствуваат по движењето на лесковите или габеровите корења, потоа на радоста што сум жив и што можам со прсти да го допирам своето врело лице, што оздравувам од невестинска песна, придружничка на птици и клокотава смеа на селски дечишта: Кога, дете ќе ми плаче ќе ми плаче за цицање полегни го под стреине ќе заросам ситна роса ќе надојам машко дете ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Гледал низ разбранетост на златни и зелени риги кон купот секакви глави, кон очите во кои животот со свој знак го обележил најтемното во човекот, суровоста, алчноста, себичноста, или само му се чинело дека гледа и дека знае колку им тежи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Старчето се грчеше меѓу нивните нозе и ми личеше на осакатен јазовец.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Најпрвин ги слушнале нивните чекори, пошле еден кон друг, потоа ги виделе, нив и своите сенки што попусто им го сечеле патот: ќе се зграпчат за раце и со нозе и ќе се кинат со апежи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А оној, и кога беше буден, постојано гледаше во своите нозе и никого не забележуваше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега многу добро можам да го сфатам оној младич, што не можел да стори ништо друго, освен да си го врзе чкрапецот од својата пушка за палецот од ногата и да повлече, сигурно бил во многу борби, тој младич, а сигурно многу сонувал за животот, сигурно многу повеќе од мене, кога можел да постапи така, но сите тие борби, од кои што испливал жив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Онаа голема, распафтана мечка, отскокна од неговиот истрел, се подигна на задните нозе и остана така, исправена суза, погодена и згрчена, во едно морничаво превивање, во кое што болката бликаше многу посилно од секаков вик.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Така се дури не го нашле самоубиен еден од тие негови борци, некој, што не можел да измолчи за сето тоа, па макар го кажал тоа и во своето претсмртно писмо, кое почнувало со она доста карактеристичното: „За ова ли се боревме...“ во бавчата, до џамијата, крај турските ќиури, со пушката, чиј што чкрапец морал да го врзе со сиџимче за палецот од ногата и дури така да повлече, бидејќи немал прирака ништо друго, освен тој долг бугарски карабин, во дрвото на чиј кундак пред тоа имаше уште една нова решка крај седумте стари.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ниеднаш не го испушти од погледот она клопче, што се лизгаше и ги добиваше сите свои четири нозе и својата умрцната главичка во приближувањето, и тежината, што го влечеше надолу по стрмнината.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше најстрашно што во продолжение на целата година пред оној ден, јас, некаде потајно од себе, се ребрев постојано од нешто такво, дека не сакав да се обѕрнам наоколу, само за да не откријам нешто такво, да не ме убие нешто такво, зашто нема ништо покревко од она, кога човек ќе потера кон една страна со сите свои дамари, полетал натаму, нема ништо покревко од него тогаш, кога ќе погледне во своите нозе и кога ќе види дека коренот му е - разјаден.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Овојпат доста подолу застана спружен во дирата, со подвиткани нозе и постојано отстапувајќи по малку.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Најпосле со бавни, пресметани движења со по една рака, тој го сопаша својот долг појас, а потоа почна со него да се испреплеткува себеси за сите околни гранки, оставајќи се речиси спружен врз чаталите на старата бука, изврзувајќи ја својата половина, своите нозе и своите надлактици исто онака, како што може да биде врзано сѐ друго, само не своето тело.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Арсо претпазливо ја гази сенката која не се откинува од стариот како да е фатена за неговите нозе и му пречи да зачекори пошироко.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Овие раце, продуховени од некоја немирна страст да стигнат и да уловат нешто во теснината на оваа глува дупка, се пуштаат се напред, ја влечкаат влажната мека маса и одново, со точноста на механизам, жедно се провираат под нозете и градите на Арсо.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Се губеше тој во темно-модрите кругови и од каде што наеднаш му надојдуваше ваква сила: ги витка железата на прозорецот и слегува, слегува по дебело јаже и јажето шумоли во дланките, меѓу нозете и градите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ако си навежбан, немаш проблем: бицепси, листови на нозе и подготвеност со насмевка да дочекаш некој наркос, кој, и покрај силното обезбедување и камери успеал да се шмугне и да си направи спална соба на 6. меѓукат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И затоа, не облекувај туѓи чевли или ќе ти ги стуткаат прстите на нозете и плускавци ќе ти се наредат по петиците, па кога ќе ти пукаат, сите ќе ја видат крвта што ти капе од меурите.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А за крај, откако стариот младоженец на мелодијата „Секс бомб“ ќе игра како Пинк Пантер околу старата млада, седната на столче на средина на подиумот со прекрстени нозе и обесени бутинки обидувајќи се со вештачката вилица да ми ја слече жертерката, јас ќе спремам стриптиз, како Ким Бесинџер од „9 и пол недели“, и, на песната „Нека ти остане само шеширчето“, ќе ги збеснам сите! Ете, така ќе биде!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Златен Свети Никола, спаси нѐ!“ - ја слушам Лилјана како се моли додека скокам без чевли на нозете и без падобран, а прст пред око не се гледа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Нозете и рацете ми беа модри, грбот ме болеше како скапан, а од муви не можевме да се одбраниме.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Трпев достоинствено. Величествено. Неповторливо. Ќе останев на нозе и под вулканска лава.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Многу се смешни старите луѓе. Плачат по крави - хо-хо! по глупави крави со четири нозе и опаш... Виски...

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Човекот се клати пред коњот. Само понекогаш ќе се заврти наведнат за да ги види зад колата босите нозе и ќе воздивне. Не од тага. Од замор, од тежина на жегата. И пак продолжува да размислува.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Неочекувано песот се смири; ги подаде предните нозе и ја потпре главата на шепите; замираше во некое исчекување.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Старецот стоеше на своите јаки нозе и се потпираше на тешка ластегарка.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ко лепкаец трева ни се плетка во нозете и ни ги менува чекорите и гласот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе се одземе човекот и во раце и во нозе и не може ни да се закопча, ни да се почеша, ни од муви да се одбрани.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама што ќе правиш: ти ги фатил камен нозете и не можеш ни угоре, ни удолу.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тие само клоцаат со нозете и викаат;„ура!“

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

и само коси, цело поле трешти, небото се тресе, мислиш на тебе ќе падне и се слуша само едно долго виење, еееее, јачи и плаче, ко мало детуле, и војниците како што одат и како што гинат само ау, ау, ау, викаат и едни паѓаат, а други се меткаат наваму и натаму, не знаат кај одат, чакалот им влегол в очи и ослепени се и од двата полка само осумдесет души не загинаа, и тогаш собув еден мртов Англичанец, ама старшијата ми ги виде чевлите на нозе и оди кај оди ќе ми се испули во чевлите, ништо нема загубено, а бара, и, кај ги најде, бре, ботушите што ми ги купи башта ми, вели, зар татко ти е Англичанец, му велам, и тој одвај дочека да го налутам, нема арамии кога сите крадат и почна да ме тепа, преку нос, преку очи, и мсне светкавици ми играат и после многу ми се стемна и го гледам како 125

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе му ги потсопнат нозете и ќе го фрлат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Едно е арно дека нема кому да му потураш, кому да му миеш нозе и да му гувееш кога ќе вечера, а трипати е полошо оти нема кој да се опсени околу тебе, да ти покаже, да те поучи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Идат и до мене, ми ја откриваат ногата и ми прават преврска.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А крмакот кус и фатен во вратот, велеше, не може да се исправи, да ја досегне, велеше, туку само ќе грофта околу буката, ќе тупа со нозете и под него ќе татни земјата, планината.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Најсетне, се исправил на нозе и челикот од неговиот нож болснал на сонцето.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Папците на козата ѝ овозможуваат слободно да застанува на задните нозе и да ја вклешти гранката што ја брсти, а нашите нокти, слични на ќерамида, служат за потпирање на образите при пофини допири...“

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Сѐ било вода во која живеел еден вид животинки: полноглавци со мали нозе и со жабри.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Трпев достоинствено, Величествено, Неповторливо. Ќе останев на нозе и под вулканска лава.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

На другиот му истинуваат раните на нозете и болката се шири, пушта жилички што се испреплеткуваат низ сета негова ничкосана снага.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Копал ту со едната ту со другата предна нога и се опирал со задните во подготвување да се пропне.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Клекнува крај неа и со прстот ја отпревртува. Бубалката стои за миг како да не верува дека е отпревртена, дека е пак на нозе и наеднаш збрзнува кон тревките и се крие.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

А кога некогаш ќе го откриеше кучето по миризбата што го носеа со себе, тогаш тој се преправаше дека заспал или дека го фатиле силни грчеви во стомакот или го исчашил глуждот од ногата и не можел да оди.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Не се задржа на нозе и ги покри со широкиот грб потонатите кораби.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Кога се вратил, се покрил преку глава, мавтал под јорганот со нозете и се кикотел.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Никогаш потоа не дознав каде е тој човек, барем да му се заблагодарев што ме спаси.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Кога стигнавме горе, Мане нашол некои чевли па ги облеков, а на петите имаа некои потковици како на магаре, па само што ќе стапнев потковиците ќе го кренеа снегот под нозете и јас пак останував боса.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Собата се исполни со крупни луѓе во црни униформи, со потковани чизми на нозете и со пендреци во рацете.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој беше едно темно, нечисто, бедно место во кое речиси никој немаше доволно да јаде и во кое стотици и илјадници сиромашни луѓе немаа чевли на нозете и покрив над главата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Двајцата од луѓето ја фатија за раменици и за нозе и ја изнесоа од собата како вреќа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Десната рака ѝ ја ставив меѓу нозете и дланката ми се наполни со вода која на волната, по капењето, можеше да се задржи најдолго.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Чаре? Море, оди легни си на чаирон, стави нога преку нога и ѕвери се во небоно. Господ сѐ гледа и ќе те разбере!“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Па тие двајцата, и физички биле доста различни - едниот повеќе рус, висок, со долги нозе и подвиен во градите, на моменти замислен и затворен, а другиот со посреден раст, набиен, со потемна коса и енергичен.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ја повреди ногата и раката.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Започна кожата да ѝ се набира, да ожебавува, дебелите засеци на нозете и рацете да ѝ се зарамнуваат, да ѝ се смалува подбрадокот, да ѝ спласнува мевот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Магарето успеа некако да се зачепи со предните нозе на брегот од коритото, напна да излезе, но меката земја му се срона под нозете и тоа пак продолжи да плива по водата надолу кон Методија.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Го вадеше пред оние што немаа рака или нога и тие му велеа: - Ах, синко, не е тоа никакво зло... А погледни нѐ нас, сакатите...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Заспа. И сонуваше многу куси соништа. Не мавташе со нозе и не леташе како во детството.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Можеби сите деца на светот имаат памучен палјачо на кого во безгрижна игра му истргнале една нога и имаат свое небо и бајки зад тоа небо.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Јас знам, Марија. Памучниот палјачо скока сега по собата на една нога и удира со двата месингани таса. Танг, танг!

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Брго-брго мајката го клала ѓумчето со ракија до огнот да се стопли, а Неда го донесла големиот стол, та го клала да седи Силјана; му ги собула опинците и му ги измила нозете и го променила со велигденската руба.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Пусти Силјан тогај дури се сетил оти штрк е и може син му да го удави и умре, ако не беше му свикала мајка му на Велка да го пушти од раце, и умирачка ќе си го најдеше, чунки можеше да го врзе Велко со еден сиџим за нога и да си игра со него, како што си играат деца кога да врзуваат врапчиња и чавки.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Кој ќе ги одгатне знаците на нивните нозе и крилја што говорат за уште една спирка на нивните талкања дални од сонцето кон сонцето.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Ете, тоа е причината, пред да се впуштиме во спомнатата авантура со прашања, брзо брзо да го симниме погледот пред нашите нозе и да продолжиме да чекориме по порано одредената патека; дури и ќе го забрзаме чекорот исплашени дека секое подзастанување или одвишно шетање со погледот може да биде погрешно протолкувано па дури и осудено од недобронамерните сограѓани.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но да се вратиме на случајот со индивидуата од пред мојата канцеларија.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Некои ненапишани песни извесно време се по патничките торби на пазар, за да се издвојат симболите од цените меѓу нераскренатите здолништа и мирисите кои исчезнуваат меѓу каишите разлабавени како случајни желби меѓу знаците за распознавање заштитени со поединостите од сонот според ноктите, грбот и забите според нозете и легенот го менуваат описот на младоста и се подготвуваат еден ден под којзнае кој агол и облик да се јават :

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Она, пак, кое е лажно, има долги нозе и долг век.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Знаеше дека мислат оти се сеќаваат на топлината, како руменило: на лицето, на телото, на рацете и нозете и треперливите прстенца.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ги гледам своите златни прсти, потемнети и силни. Ги гледам своите долги нозе и сребрената униформа и своите пријатели.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Беше сјајно црна, со сребрени копчиња и со сребро оковани петици на црните чизми; прилегаше како некој од темна маглина да одрежал раце и нозе и тело, со бледи ѕвездички што проблеснуваат низ неа.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Се качив на покривот на кабината, пак ги составив дланките во инка и на сет глас извикав: - Ма-мо-о-о-о!! Ма-мо-ооо!!

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Кога се повлекувавме си ја шинав ногата и останав во снегот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Додека не ги „фаќа“ лудилото, како што велат луѓето, тие се мирни, лежат под стреите, си подаваат цигара, се шегуваат, намнисуваат, но кога ги „фаќа“... тогаш „занаетчиите“ најмногу лудуваат, стануваат опасни, а оние што навистина се болни, лежат овде-онде, удираат со нозе и раце, копаат со петиците, со нокти си ги раскрвавуваат образите, се превртуваат и пена од устите им тече.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Стоевме на нозе и викавме, викавме, мавтавме со раце, викавме до зарипнување: Мамооо!!! Мамоо!!...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И одеднаш ме покри земја и само почувствував болка во ногата и во очите ми згасна сонцето.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А името на ветерот беше, најочекувано – женски! - речиси секоја година, некаде околу средината на мај, навечер ми се појавува уртикарија по нозете и по рацете, страшно ме чеша и ме присилува, барем три пати, да се будам преку ноќ и да се драскам како луд, долго не успевајќи да заспијам, со нервозна топлина внатре, во телото.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Го држев во внатрешниот џеб од палтото.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Затоа тој рече: - Е па, кога на сѐ што ви кажам се смеете, тогаш нема повеќе што да ви кажувам! И тој тупна со ногата и си излезе.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Пладне е и жешко. Бришат пот од чела и плеќи, тријат нозе и стапала.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Првпат виде толку многу мажи и жени со преврзани глави, раце, нозе и гради.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тркалото ни ги потфати нозете и нѐ влече во себе, нѐ фрла ту ваму, ту таму, нѐ држи, нѐ стега.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Не молкот, ами душата и духот владеат со нејзините мисли и со чувствата на сите и кај сите одделно истиснува спомени, сакања и присакувања и така занесени го забораваат барем за миг болното стегање во стомакот, влагата и студенилото, печењето на плускавците, болките во нозете и рамењата и неотстапната потреба да се наспијат...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Се крши под нозете и со секој изминат чекор станува сѐ позвучен.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тоа што имаш криви нозе и дека малку си свиткан напред и шијата ти е втисната во широките раменици, многу не се гледа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Се свиткуваат главичките на маргаритките, болежливо се исправува тревата и уште недоисправена ја гнетат други нозе и копита и по нив други.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Кога ме виде конечно вратен и сталожен, стана на нозе и започна да ја меси за сите нас најдобрата, највкусната на Балканот пита „тикуш“ со пилешко.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

„Еве го, еве го пак, доаѓа по мене!“ викаше отец Лаврентиј на сет глас.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И потоа, целиот кревет, со отец Лаврентиј излета низ прозорецот, уривајќи го ѕидот и исчезнувајќи во далечините, таму каде што веројатно се спојуваат небото и земјата во темно, ноќно ветно.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Отец Ангелариј скокна на нозе и здогледа кобна глетка: среде одајата, високо во воздух лебдеше креветот на кој беше врзан отец Лаврентиј и целата одаја се исполни со розова светлина.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Квечерината јас и Саше игравме „дама“, кога, ете ти ја Бреза, ја отвори вратата со нога и се втурна кон нас. - Ќе биде беља - си помислив - сега ќе ни ги растури фигурите!

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Бидејќи не забележа ништо вознемирувачко, по некое време, престана да им обраќа внимание и си го продолжи патот гледајќи пред нозе и мислејќи си го своето мислење.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Братучедите зборуваа и со нозе и со раце. Покажуваа каде е Брезница. Колку е блиску.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Без нога и со пустина во душата и срцето го сретнавме во Гаково, во Војводина.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Сите бегалци дојдени од Гаково, од Војводина, веќе знаеја дека во денот кога падна последниот голем снег што ќе држи дури до крајот на зимата во Скопје се појавил Димостен ама не оној што сите го познаваа и чие кадро го носеа од дворот на Одборот кога таму на дрвената кула со едно наведнување си ја откачи едната нога и високо ја крена, овој што поминал од тука (рекол оди надолу по Вардар), не бил ни половина од оној што го знаеја.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Пред да се чкрапне сијалицата, темникавоста на одајчето ја бркаше вжештеното отворче на ќумбенцето, Перса и Пелагија во разговор на креветот, а малечката Пела, седната над едниот садак под прозорецот, му зборува на внимателниот Мурџо, малку подалеку од неа, кој чучи на задните нозе и потпрен на предните.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Брзата струја го поземаше, го вртеше околу коренот на врбата, го пикаше во муљта долу, само не можеше да го излаже, тој ѝ ја дозволуваше на струјата таа игра само затоа што му беше убаво, оти му ги разбркуваше сите мисли од главата, остануваше само една: да не биде прелажан, навреме да насети кога таа сака сосема да го сплетка во жилите на врбата или муцката да му ја напика во тињата, ама тој тогаш со едно турнување со нозете и со едно замавнување со рацете како ѓуле излетуваше на плиткото веднаш зад врбата.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Потаму друг ги расчекорил нозете и нема сили да си ги собере.