одаја (имн.) - бев (гл.)

„Но ние“, продолжуваше Филозофот, „од левата страна на одајата бевме, и читателот лев на словото бевме.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сигурно затоа што единствено таа одаја беше со огниште, беше потопла, зашто трите страни ѝ и беа вземи.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Во одајата беше замаглено, зачадено од лулата на Англичанецот што едно задруго ја полнеше и нервозно тргаше.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)