око (имн.) - плаче (гл.)

При ова патување речиси постојано се среќавав, дури и се судрував со чудни фантазмагорични привиденија, чии што контури повеќе потсетуваа на кукли што ги гледаме по излозите но со подвижни екстремитети, со лица што се смеат додека очите плачат, дури и со зборови што не беа кажувани туку едноставно извираа од утробите на овие креатури.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Привиденијава висеа и покрај ѕидовите; или неочекувано ќе се појавеа на премините; а напати ќе се здадеа од подотворените врати и на чуден начин ќе ги извиваа долгите вратови заемени од некои непознати видови животни.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
29. КАКО СРЦЕТО БОЛИ, ТАКА ОКОТО ПЛАЧЕ - но ако тие се верни другари, бар троа.
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Ни ноќе не остануваше време, по перењето, готвењето, плетењето... па очите плачеа сами, без неа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)