Срцето веќе ми спие, но очите уште ги држам отворени.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сешто може да ти текне на враќање: и дека владетел на планините е она страшило од птица, плус змија ѕвечарка и дива мачка, кое што те посматра со ледените камени очи уште од првата ти стапка по Светлата патека.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Очите уште не затворени и почнуваат да хрчат така што се слуша да онааму... Одред ли е?
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Црвените дебели усни што дотогаш му ги немав забележано, ми изгледаа уште помеки, а широките очи уште поболни.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Почна да ги врли очите уште повеќе и одеднаш како што го држеше шишето дополу со вода, го преврте и го истури.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Се враќам од граница: пред очите уште ми се пречкаат борците што ги испратив: со тивок марш ми одат кон смртта, кон никаде да се обѕрнат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)