пат (имн.) - низ (предл.)

Во таа пригода тој ги користел GSR, ТЕNS и Морзеовите знаци за да оствари тактилен дијалог меѓу успиеното тело и будната публика - реакциите на телото на електричните дразби упатувани од публиката биле чујни со засилување на електричните звуци на кожата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
После Earth Wire проектот се посветив на истражувањата на патиштата низ коишто надворешните надразби влегуваат во содржината на сонот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Јас сум задоволна иако те видов за прв пат низ сенките на чадот, во кој селото догоруваше.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Но, штом се продолжи патот од романската метропола кон Плоешти,или уште подалеку, кон Синај и Брашов, пак доаѓа непрегледната рамнина, која станува здодевна,особено ако асфалтираниот пат низ овој дел на Влашко се минува во топли дни, какви што беа во оваа доцна есен.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Овде е трговијата, најголемите стоковни куќи, модерни магацини, оттука се делат патишатата за целиот град, па оттука се фаќаат и дијагоналите за патиштата низ сета земја...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
БЕШЕ убав и топол есенски ден кога од Солун тргнав кон Кавала по цариградскиот пат низ кој, уште на тргнување, минуваа многу автомобили.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Човекот беше силно поднаведен, со издадени лакти, како да си прави пат низ турканица.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Уметникот, исто како и шаманот или монахот, поминува низ многу искушенија пред да ја верифицира својата концепција за гениј, адепт или светител (Божји лудак); патиштата низ кои сите нив ги влечат донесените одлуки се подземни, алтернативни, често пати бескомпромисни и согласно на тоа губитнички.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ја бодреше. Ѝ правеше со ноктот пат низ песокта.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Прв пат низ Галичник животот ме водеше, кон Маврово судбата ме раководеше, свртевме лево на патот кон Леуново, човек стоти.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Дали тоа значи дека секој од нас има свој сопствен, строго определен пат низ животот, и тој наш пат само навидум се приближува, се среќава па дури и вкрстува со патиштата на нашите блиски?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали мора да е токму вакво лицето на нерадосната пустина во која на крајот ќе опстане само жедниот кактус на нашата осаменост?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Особено кога се Евреи кои ги гонат по патот низ Македонија.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Такви исти верувања, кај различни луѓе, на различни простори, се повторуваат неброено многу пати низ времето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Една жена си ја потопува главата во кофа полна со вода, надевајќи се дека така ќе ги удави сите туѓи мисли кои се во неа, а потоа на нивно место ќе се појават нејзините.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Остана сказната за длабочината на бездното, за лавиринтот, подземниот пат низ кои, во дамни времиња, опседнатите на Калето полнеле вода или, низ него, некаде исчезнувале.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Поминаа покрај понтонскиот мост, што инжењерците скоро го комплетираа, правејќи си пат низ парчосаните дрвја и низ разниот крш што пловеше низ водата.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Овој пат низ нејзините подотворени усни тој го провре јазикот и со него ѝ пробуричка низ устата, по јазикот и по забите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Арсо Арнаутче ѝ ја зел секирата од раце и со бес на елен кога со рогови распостила пат низ гранки кон љубовна игра, удирал околу себе со невидена жестокост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Што разговарале, кој волшебен збор го скршил пркосот на младата осаменица?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не треба многу - убаво му е кога го скокоткаат зад вратот, кога му шушкаат со хартија, кога ќе дофати нешто што е високо, кога ќе го пушти вовчето како пијано да се влече низ соба, кога ќе ја истури преполната кошница со играчки и сите викаат ’ле-лее’, кога си го наоѓа патот низ тревата и трча, трча, сè подалеку, слободен и сам.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Кога изоде доста пат низ таа шума од огромни дрвја, што мируваа над него, целите бели и забиени со своите стебла во снежната земја и кога беше сигурен дека тука, пред него, во следната долка, се наоѓа најголемата млака, а дирата сето време досега, како стрела право го водеше кон таму, тој знаеше дека сега ќе мора да ја напушти широката патека, по која беше толку лесно да се чекори.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
За сето време во неговото сознание остануваше чисто само тоа, дека патот низ оваа угорница и при обично летно патување зазема една поголема половина од времето, за кое се стасува в село.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Благите налети на југовината ги пробиваа патиштата низ негостоприемчивата долина и веќе почнуваа да трубат во крошните на дрвјата, од кои беше испаѓан сиот окит и тие стоеја мирни од двете страни на долината, црни и покиснати.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Со болно нетрпение ги следеше пците кои како гладни, исушени свињи го риеја патот низ ноќта.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Му одговорив: Чудовиштето не е чудовиште за пат низ сказни без виза.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Во непознат крај не си ни на небо ни на земја. Не знаеш каде си.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Со победничка песна во Шумшул- град ќе се вратиме.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
На овој пат низ неоткриени географски места, стварноста ја доживував поинаку отколку таму, во Пупипафија, Во таа моја улица и моја татковина.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Но наспроти тоа, една генерализација може да го издржи патот низ сите тие историски примери; имено, националистичкото движење израснува и народот станува мобилизиран како нација доколку од многукратните и безбројни заеднички обележја во секојдневниот живот создаде една смисла на некое нарочно единство и припадност.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
II Винстон си го пробиваше патот низ шаренилото од светлина и сенки, газејќи по баричките од златеста светлина таму каде што гранките се разделуваа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Си го пробија патот низ преполната просторија и ги растоварија подавалниците на масата со метална површина, на која на едниот агол некој истурил баричка од манџа, нечиста течна маса која личеше на повраќаница.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Од куќата до езерото имаше десетина минути пат низ една шумичка.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Стрчав кон коридорот по патот низ кој ја воделе Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тоа ли е мојот пат, Тоа ли е мојоата усмереност, Најсамотната моја осаменост, На која сум и цел и пат Низ предел непознат?
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Потоа ги врза со уздите еден за друг, му се качи на средниот и ги спотера сите три по патот низ селото; коњите испијанети и потсилени од камшикот што им плускаше крај ушите, јуреа низ селото како бесни, креваа прав зад себе, газеа кокошки, патки, мачиња, кучиња и секаква живинка што ќе им се испречеше на патот и опкршуваа со сета сила по сокаците; прислужникот Геро потскокнуваше на средниот коњ, ги стегаше цврсто в рака сите три узди, плускаше со камшикот и викаше силно.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Меѓу Албанија и Македонија, фашизмот и сталинизмот, едно семејство како и јагулите го бара патот низ реките до далечните мориња.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се разбира и овде меѓу првите страдаа јагулите, страдаше нивниот кружен пат низ планетата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Низ Езерото минуваат, всушност, јагулите на пат низ малите и големите реки кои се влеваат во далечните мориња чии имиња предизвикуваат соништа.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Јагулите, го напуштаат Езерото, го минуваат патот низ големите реки и стигнуваат до океанот; за Таткото, кој бега од фашизмот дојден од Италија ќе нема спас освен верно да го следи патот на јагулите и неговите деца ќе се соочат со истата „проблематика на излезот од порочниот балкански круг”.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Оската заглавена мисли на неизвесниот пат низ дрвјата.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Зашто ветерот полека се издигаше и тој му се препушти да го подигне и понесе по остатокот од патот низ пустината до ракетата што неподвижно го чекаше. 20 Кошмарна треска Го ставија во чистите, свежо испрани чаршафи, а на масичката под матната розова лампа секогаш имаше полна чаша со свежо исцеден сок од портокали.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Колумбо, од друга страна, бил мошне неуспешен управувач со откриените колонии.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Почнав да го изодувам мојот пат низ библиотеката од A до Z откако го скршив зглобот од левата рака носејќи гипс со месеци, така што не само што не можев да свирам пијано со неа, туку не можев ниту да трчам, играм рагби, голф, да возам велосипед.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Според Енциклопедијата Колумбија: „Историчарите со векови расправаа за неговата вештина на морепловец, но неодамна беше докажано дека Колумбо бил ненадминат во вештината на приближно одредување на положбата на бродот на картата и во пронаоѓањето на патишта низ непознатите мориња”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Врнеше снегот со денови, со недели, со месеци и затрупа сѐ: сите патишта низ селото, сите дворови и бавчи, сите куќи.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Секое живинче што во зимата се обидело да си пробие пат низ снегот: куче, маче, кокошка - се заробило и пцовисало.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Со растопувањето на снегот им се распаѓаше и мршата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Јас сум ѕвезда што тлее и која патот низ ништото сѐ уште не ја истрошил.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Во самиот центар треба да стои стар заоблен кауч, така гол пред античката камера поставена на три­ но­жец.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Верувам дека никогаш порано, пред појавата на Валери Соланис не дошол на идеја да ја изедначи славата што сам ја конструираше со таа на Мерилин или Лиз, слава која предизвикува стравопочитување.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
(...) Како и да е, неуспесите на Ворхол имаат помалку пресудно значење за она што остана од Фектори сега, а тоа е идејата за слободна популарна уметност - пракса на музика, зборови и слики која прибрано ги урива постоечките критериуми, која го одбира својот пат низ антидатираната комерцијална забава, и ароганцијата на институционалната доблест до некои колоквијални синтези. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 153
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не можејќи да го занемарат тој факт, Амбасадата во Атина сугерирала дека било многу тешко да се изврши "трансферот на македонските Словени".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Следувал многу логичниот заклучок дека "односното население не е отсечено од неговите 'браќа' надвор од значителното грчко население во источна Македонија, туку обединето со него преку природниот пат низ битолскиот теснец и отсечено само со државната граница".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Тој ден сите од селото одеа до малата црква Света Петка, до која што пешачеа по патот низ буковата шума.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Во мачнината што извираше во душата по патот низ маките во Атеистичкиот музеј, во душата ми се прелисту­ва­ше ненапишаната страница од еден дијалог на Мајка и Татко за душата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Овој пат не се козите водилки по патот низ вековите, туку јаничарите, тие елитни војници на цариградските господари, кои стануваат најжестоки прогонувачи на свои сонародници.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)