И затоа повторно го одложував своето пишување за судбината на Арафат за Палестина, за неговото враќање во Рамалах. Судирите на Фатах со Хамас. Продолжувањето на војната.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Потоа се извртив неколкупати околу самиот себе како пес што се врти пред да реши да легне, но не легнав, туку ја зедов машината за пишување за и јас да се фатам за работа, а да бидам блиску, да го слушам удирањето на копачот.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Нивното пишување за аферата беше неприфатливо за читателите.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Беше природно да постои со нив природна, судбинска солидарност. Но тоа не беше случај.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Пишувањето за себе самиот од секогаш ми изгледало како некој вид автоген тренинг, служење на култот на self-от, непристојно малтретирање на другите.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
* Ја обвинуваш машината за пишување за твоето непишување.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)