плунка (имн.) - му (зам.)

Плунката му беше опора како ’рѓа; ја чувствуваше в уста и не можеше гласно да се насмее.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Кога објаснуваше некоја задача, плунка му се лепеше за десниот заб и му се фаќаше за долната уста, и како што зборуваше, така плунката, упадливо бела и пенеста, му се тегавеше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Покрај овој проблем во зборувањето, „р“-то не го артикулираше, туку го ’рчеше, сите вокали ѝ беа проговорени како да има кнедла заглавена во грлото, а не се ни познаваше дали вели „д“ или „ѕ“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ама плунката му се враќа и му паѓа на лицето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)