Во Партијата сите носеа маски, играа ролји кои не им припаѓаат, и во трансот на поистоветувањето на она што се со она што не се, се соживуваа со маската и ролјата што ја играа.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Ова може, превртено или реципрочно, да се каже за секој идентитет и секоја идентификација: нема однос кон себе и поистоветување на себеси, без култура, но мојата култура како култура на другиот, култура со двоен генитив и разлика во себе.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Тоа е поистоветувањето на метросексуалците со хомосексуалците.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)