Појавувајќи се во 17 и 18 век, во европските кафеани и салони, а подоцна и во памфлети, списанија и весници, идеите, медиумите и институциите и практиките кои придонесуваат за „критичко себепромислување и размислување за државата“81, т.е јавната сфера, првично се појавува во исклучивата средина на машките/ буржоаски/бели простори.
„Простори на моќта“
од Зоран Попоски
(2009)
Или, попрво, прагматичните обѕири што ја исцртуваат, во одреден општествен контекст, разликата помеѓу тоа што се смета за нормална интеракција и она што се смета за бизарна, вознемирувачка или навредлива интеракција создаваат структурни правилности во дискурзивната практика кои претставуваат конвенции – а во крајна линија и цели жанрови – на говор.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Истото може да се каже и за сродната идеја на филозофот Јирген Хабермас за јавната сфера („сферата каде приватните лица се здружуваат во јавност“ 80).
„Простори на моќта“
од Зоран Попоски
(2009)