Се занимaвам со жанровите до оној степен до кој создаваат правилност во општественото однесување и во дискурзивната практика во еден широк спектар на човечки интеракции.155 Традиционалните поделби на формалните видови книжевен дискурс претставуваат примери за такви правилности, но тие се далеку од само примери за нив.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Но тоа го прави без да задржи некаква натамошна поврзаност и идентификација со машката геј-култура.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Ја претвора оваа практика во средство со кое ќе си го заземе отуѓеното гледиште и ќе си ги зајакне документите во прилог на сопствената антисоцијалност.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Третирајќи го кампот како свој стрејт-маж, како топовско месо за својата иронија – обидувајќи се да произведе кампска верзија на кампот, така што ја презапоседнува запоседнатоста на Милдред Пирс од страна на машката геј-култура – стрејтерската хипстерска култура ја претвора геј-културната практика во средство за афирмирање на сопствениот идентитет, односно антиидентитет.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Наместо да присвојува и да настранува главнотековни културни предмети, стрејтерското хипстерство ужива да презапоседнува малцински културни облици, заземајќи некои автентично настрани или дисидентски „симболи и икони“ и служејќи се со нив за да си го консолидира сопствениот идентитет, истовремено изземајќи се – благодарение на својата хетеросексуална повластеност и на својата шизичка свесност – од општествените дисквалификации што, како прво, воопшто и ги побудиле тие антисоцијални облици.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Таа постапка е чиста спротивност на машката геј-културна практика што ја изучувавме.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Врските помеѓу транснационалната лезбејска и машка геј- култура, од една страна, и домашните културни практики во разните делови од светот, од друга страна, дури сега почнале да се опишуваат и да се сфаќаат.20
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Прозата на Б. Варошлија „произлегува од еден говор кој почнува да се раѓа сѐ понагласено во нашата јазична практика во урбаните средини, расказите на В. Малески се градени врз одредени говорни ситуации во кои се еманципира еден јазик на чаршијата, на градот, од говорот на руралните средини со кои е сѐ уште во силен контакт, литературата на С.Попов произлегува од јазикот на селото кој е затекнат во една конзервирана состојба итн.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)