Но се случува понекогаш на Васко да не му се спие па после секоја приказна ќе го моли деда си: - Уште една, мала...
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Детето-слушател на првобитните приказни ќе биде разочарано кога, како возрасен читател, ќе открие дека она што го сметал за најчиста вистинитост на своето искуство - и како несомнена стварност - било само „литература“, зашто ќе се покаже дека не сме „сами“, односно единствени, за кое пишува Томас Ман, но и нешто повеќе од тоа.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Тогаш можеби целата приказна ќе изгледа забавно.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Му читаш во растреперените раце дека не е подготвен да си го покаже навежбаниот задник, на кој е посебно горд, но само во панталони затегнати со дупла игла на ременот и, како син на мама, која исто ги воспитувала и него и дада му, демек „прво само до пола“, строго се држи до лекцијата, а мота низ главата зборови со кои истовремено ќе остане „мачо мен“ (а ќе одигра како путе на пубертетлика, која час не сака, час умира од желба да направи нешто недозволено), за да има што да раскаже по пет испиени пива, и тоа фури по петтото, како неверојатно си прошол и како усреќил некоја, која, секако, во приказната ќе биде барем десет години помлада и барем десет сантиметри повисока и десет килограми полесна, со „страва“ тело и гради и, што им е исто така важно, „многу паметна девојка" и, во приказната за безобразно добриот секс ќе изостави дека таа, всушност, си заминала!
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
А не знаев, никако не знаев дека сите некажани приказни ќе ги стопам и ќе ги излеам во нож, во остар челик, во закана.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Овој разговор не го водевме истиот ден кога ја прашав за партизаните иако се случуваше тие разговори од минатото да се измешаат бидејќи мајка ми секоја приказна ќе ја прошеташе низ повеќе настани и слики па јас заскитував во тие случувања.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
"Што се чудиш", ми беше рекла еднаш без да ми објасни за какво чудење станува збор. (Веројатно и бев приговорил за измешаноста на настаните за кои расправавме).
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
„Среќните краеви се сите слични”, би одговорила таа, кога таа би била од оние што одговараат, „но, барем во овој универзум, делта ро по делта ку е еднакво со Планковата константа или поголемо од неа, така што, иако може да изгледа дека Ахил никогаш нема да ја стигне желката ниту пак било која приказна ќе дојде до својот крај, тој ја стигна неа, а и нивната стигна до својот, амин.”
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Сега приказната ќе биде најинтересна.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Ќе дојде време вистината на мојата приказна ќе си го каже своето.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Некако и се стори пополезно да се помачи најпосле да разбере зошто (пак на времето!) некој беше бил рекол дека луѓето без маало и без роден крај, всушност се - слободни луѓе ЛЕБЕЦ И ВИНО Ако има дедовци ќе има и приказни.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Ако има приказни ќе има и недосонувани сни Ако има сни ќе има и јаве Ако има јаве ќе има и сејач Ако има сејач ќе има и семка Ако има семка ќе има и лебец Ако има лебец ќе има и вино Ако има вино ќе има и денгуба Ако има отповеќе вино ќе има и мушички Ако има мушички ќе има и пекање по светлината ноќум.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)