прст (имн.) - кој (зам.)

Оние исти прсти кои како гребло риеја по нејзиното тело и душата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се покажа дека разгранетоста на дланката е погодна за вршење на најразлични работи, па затоа едниот пар нозе, оној поблизу до очите се претвори во раце, а другиот пар порасна на сметка на прстите кои станаа излишни, заради стабилноста сплескани од тежината која падна само врз нив.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
И кога ќе почнеше сонцето да излегува од сртот на планината и тој излегуваше од дома, одеше во каменоломот и почнуваше да чука на камењата; по сенката што ја фрлаа камењата, знаеше колку е искачено сонцето, дали е време за ручок, ужина или да отпочине малку, да ги одмори рацете, да ги размрда прстите кои му се згрчуваа и прилепуваа стискајќи го долго глетото, да ги отпушти нозете отрпнати од долго седење или клечење.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Прстот кој од забава понекогаш му го ставаше во устата а тој со сласт длабоко го вшмукуваше, еднаш велејќи дека има вкус на толчено морско оревче, друг пат на киви, сега му предизвика мачнина.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)