Тој диригираше, публиката пееше, тој пееше, публиката слушаше и ракоплескаше, а кога таа вечер во „Олимпија“ се спушти завесата на сцената, Мишел Сарду мораше долго време да се заблагодарува на публиката, која го напушташе театарот пеејќи го она што пред тоа го слушаше од Сарду...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Но, тој е исклучителен по тоа што изгради уметничка репутација кај концертната публика пеејќи дела што обично не им се недостижни на машките исполнители.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)