Дури и да се криви и да прави со обете раце продолжен нос потсмевајќи му се на мојот цртеж.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
Погледнав - Карамба-Барамба стои мирно, сенката негова се тресе.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
И кога Борис Калпак се обиде да се урне со сиот бес што го собирал во грлото, во крвта, во срцето, на предолгиот пат од Кукулино до оваа куќа во која се загнезди нашата коба, во која таа коба стана несреќа на недолжни луѓе, навистина кога Борис Калпак ги крена рацете кон очите на бегот, во истиот миг кога старчето водено од претчувство се склопчи во огништето, еден од слугите ја подаде раката продолжена со црна кубура.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
„Тој прстен, тој прстен, крмнаку нечист“, веќе со турски зборови повторуваше бегот со приковани очи за зелениот камен на Калпаковиот прст. „Го уби, ти го уби?“
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Држејќи го за раце продолжи: - Во овој момент судбата нѝ ја исполнува најголемата заедничка животна желба.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)