Ех, тие жени... папсани, со здржан здив, полека ги спуштаа носилките, се загледуваа во бледите лица на ранетите, ги молеа да издржат, им ги оросуваа образите, усните и челата со наводенетите црни шамии, ги држеа за раце небаре со тоа им ја олеснуваа болката.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Погледнав нагоре со раширени раце небарем ќе го дофатам небото.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Имале среќа, и ние имавме среќа. Камионот не возел брзо.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
И тргнале. На излезот од сокачето не внимавале и веднаш тука настрадале.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Рашири раце небаре сака одеднаш четворицата да нè прегрне. А ние стоевме стаписани, без глас.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Мавна со рака небаре брка тешки грижи. „А сега - магла!“ заповеда.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Дома само за Стојадинов зборуваме. Голем трошок е да имаш авто“.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Кога велиш АВТО, веднаш помислуваш и ГАРАЖА.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)