И тој речиси го гледа старчето како стои едно кусо време, речиси е тука и она негово гласче, ене ја и неговата пониска раменица во завртувањето.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Свиркаше нешто тихо и ги ширеше рамениците во мракот чувствувајќи се страшно мускулест.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Таа ги подигна рамениците во онаа нејзина поза на „ама сосема ми е сеедно“, што, се чини, беше сосема доволно за татко ѝ.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)