ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Мислите ми се деформирани, презирам, сакам, проколнувам, простувам, заборавам, зошто чувствата се неменливи, фатални и опскурни.

Дефинирана рамнотежа меѓу реалноста, наизменично бранување на интимноста без рамнодушност кон постоењето.

Умерена фантазија без колоритни бои и не е фантазија.

Ерупција од чувства кои печат и болат и на крај тажачка и неизлечива рамнодушност кон животот зошто се изгледа сурово.

Оваа рамнодушност кон конфесијата ќе биде на некој начин ратификувана во моментот на националната независност на Албанија во 1912 година, кога новата држава одлучува ниедна религија да не биде прогласена за „службена“.

А ако се гребеше и во татковата душа и таму ќе се откриеше еден крај друг верски слој, помирување или рамнодушност кон обата. Но, не и атеизам...

Без да бидам вкоренет во ниедна религија, во мене постојано преовладуваше неодреден атеизам што најчесто завршуваше во рамнодушност кон мојата верска припадност.

Насилство - тоа е обид да се ограничи слободата на другиот, да се примора да делува како што сакаме ние, но со крајно отсуство на грижа, проследено со рамнодушност кон неговото сопствено постоење и судбина.

Ниту трошка милост, ниту капка топлина, дури ни во првите месеци, кога сè уште живееја во неговиот малечок стан блиску до пристаништето.

Оние петнаесет години колку што беа во брак му ја уби душата со својата рамнодушност кон него.

Арсо како да се навреди од неговата рамнодушност кон фотографијата.

Далеку од тоа дека покажувале рамнодушност кон стварното страдање на стварните италијански вдовици и од тоа дека ѝ се потсмевале на болката на ужалените жени, италијанските вдовици од Фајер Ајленд правеле претстава што сведочела за нивната завист, за нивниот восхит и за нивната неостварлива желба да ги имаат престижот и социјалното признание – угледноста – на таа неспорно драматична, но сосема конвенционална и долгопочитувана женствена улога.

Тоа добива редица добро познати облици: издигнување на стилот над содржината; залагање за естетското за сметка на политичкото; и една следователна, тврдоглава рамнодушност кон општественото значење на гламурот, кон неговата честопати ретроградна политичка содржина.

Особениот вид еротска естетичност на машката геј-култура (или, пак, треба да речеме естетска еротичност?) и нејзиното инсистирање на совршенство во нејзините еротско-естетски предмети, се склони да создаваат апсолутна привилегираност на убавото.

Тргајќи ја настрана експлицитната содржина на филмот во прилог на неговата мелодраматична моќ и раскошниот црносериски [филмноаровски] стил, уживањето на кампот во него како да го оправдува тврдењето на Сузан Зонтаг за аполитичниот карактер на кампот, за неговото претпочитање на естетиката за сметка на политиката, за неговата неутралност „во однос на содржината“ и за неговиот „начин на гледање на светот како естетска појава“.268 ‌Токму ова воздигнување на убавината до степен на врховна вредност (не само убавината на Џоан Крафорд туку и убавината на беспрекорниот мелодраматичен и кинематографски стил) и оваа релативна рамнодушност кон политичките услови во кои се остварува естетското совршенство, ја ставиле машката геј-култура на лош глас – особено меѓу феминистите – дека има реакционерна политика, дека е непријателски устроена против жените, дека ги прифаќа угнетувачките општествени состојби, дека промовира митски, а не критички однос кон примените вредности и дека соработува со силите на општествена доминација. ‌Но, машката геј-култура многу-многу не ја секираат критичарите и не се срами од своите љубови.

Џоан Крафорд сосема доминира со видното поле, а секој нејзин зрачец чувство – незаборавно забележан со беспрекорната глума, со мајсторското осветлување на нејзиното лице и на тој нејзин дивен тен и со сјајните камера и монтажа – веднаш и речовито му се телеграфира на гледачот.

Барем за машката култура, вистинската политика на филмот лежи во неговата естетика: неговиот стил го надминува она што го пренесува неговата видлива порака.

Од сегашноста и нејзината рамнодушност кон сѐ.

Ако навистина пресудно во станувањето жена не е нешто суштинско во неа, туку нешто надвор од неа – забележувањето, кога е девојче, дека нема ист полов огран со машкото, забележувањето, како што велеше мојот брат, дека е “осакатена”, зошто тогаш како резултат на тоа забележување, резултат од кој, тврдеше брат ми, од детскоста се раѓа женскоста, од детето се раѓа жената, зошто резултат на таа свесност е зависта, а не тагата, или стравот, или рамнодушноста: тага што половите се разликуваат; страв од разликата, страв од другиот пол; рамнодушност кон различноста?

Тој не допушти тоа забележување на разликата, кај некои од девојчињата-кои-стануваат-жени да поттикне и поинакви чувства, а не само завист; ја стави зависта како место околу кое се создава Јас на секоја жена.

При преминувањето од една во друга сала на Куќата на холокаустот тешко е да се сочува рамнодушноста.

Во секоја сала серија витрини, човечки кукли, звуци и ликови ги оживуваат корењата на анти-семитската омраза и го следат нивниот поход на патот до истребувањето и кон Конечното ослободување.

Повеќе отколку да информира во склад со историските критериуми, неговата намера е психички да ги привлече посетителите и од гледањето да направи прилика за соочување и освестување, ако не на сопствениот расизам, тогаш скоро сигурно за рамнодушноста кон драмата на другиот.