свест (имн.) - ѝ (зам.)

Тој на надворешниот свет механички му наметнува идеи, сметајќи ги за сопствени вистини.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Зборот „врати“ како да го прободе нејзиното срце, се вознемири, свеста ѝ се разбранува.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во мигот низ свеста ѝ проструи добиената анонимна „интернет мува“ со мал сегмент кој сведочеше за автентичноста на материјалот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Со остатоците од свеста ѝ текна дека треба длабоко да дише низ нос, да не се исплаши, да одмори, со плеќи да се трие од нешто тврдо и да не заборави без престанок да движи и нозе и раце.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
На Доста ѝ попуштија болките на крстот, се поолади малку, се поиздиши длабоко и свеста ѝ се поврати.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Затоа може да се каже дека интерно создадениот свет на сонот на свеста ѝ се претставува како надворешен универзум.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)