Овој зрак, значи, значи, кој веќе допрел цели 40 000 потомства, еве, со светлина ме напушта и мене...
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
— На слаба светлина ме гледаш, му велам и му ја туркам раката откај мене.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Останаа уште лист-два. Легнав да спијам, но полната месечина и модрата светлина ме вознемируваа.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)