светлина (имн.) - ја (зам.)

Во скудната фенерска светлина ја видува жената, тенка, еластична и елегантна во светлата свилена ноќница.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Долга е зимата Светлината ја нема: Ме има. пуст облаку Замолчен Живеам и Одвај Тлеам.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Логиката на таа просечност (и.т.н., и.т.н.) Зракот на вечната светлина ја покажува вистинската нијанса на оваа сивост.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Таа: ајде, мил мој, ајде! И одеднаш, светлината ја снема, и со неа и гласовите што ги слушав.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)