Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Избран или именуван функционер, како и друго службено лице или одговорно лице во јавно претпријатие, јавна установа или друго правно лице што располага со државен капитал не може, во вршењето на својата функција, односно служба, да воспостави деловни односи со правно лице што го основал тој или член на неговото семејство, или во кое одговорното лице е член на неговото семејство, а доколку деловните односи се воспоставени од порано, е должно да се изземе од какво и да било одлучување и за тоа да ја извести Државната комисија (чл. 22, ст.1 од ЗСК).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Избран или именуван функционерот не смее да врши влијание за вработување или унапредување на член на 99 неговото семејство во органот во кој е избран или именуван, или во друг државен орган или ЈП, јавна установа или друго правно лице што располага со државен капитал – врз кое врши надзор органот во кој функционерот е избран или именуван (чл. 29, ЗСК).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Најпосле стивна отровниот глас од радиото, што сигурно го загорчуваше животот на секое семејство во Козар маало.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Роман за едно семејство во егзил, на брегот на една река, под една тврдина, во еден град.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Со незначителен интерес за пишување, тој се посветуваше без надеж дека нешто ќе заработи за опстанокот на своето семејство во егзил на старите нечитливи кадиски записи...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тие беа докажани спасителки на голем број семејства во гладните, клети години на долгата војна.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

За секое семејство во градот можеше да се напише хроника, во која најзначајно место ќе заземеа козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тој дојде, само со куп книги и многудетно семејство во овој непознат град, оставајќи го огништето, своите, крај бреговите на едно чудесно езеро.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Не минаа ни три дни, а недостигот од козјо млеко беше очигледен: образите на децата веќе беа бледи зашто млекото од козите беше главната, ако не единствената храна на многу семејства во Козар маало, во градот, насекаде во пасивната сиромашна јужна република, која мораше веднаш, небаре по наредба да доживее брз индустриски развој.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Наместо тоа, Бригид рече такви работи на сметка на Ултра, што не се осмелувам да ги пренесам.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Мерв веројатно мислеше дека андерграунд е едно големо и среќно семејство во кое сите се сакаат или се доволно паметни да се претвораат дека се сакаат, како што прават во Холивуд.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Навистина.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Само една мала рапавост што ненадејно се појави во неговиот глас можеше, додуша на попроникливиот одошто тоа беше Паул Беренц, да му укаже за внатрешната сеизмика што во неговата канцеларија длабоко го тресеше Карер. „Немаш список на твоите Евреи?!

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Според уверувањето на Карер, колку поединечните верски заедници, толку и масонската ложа беше столб за заедништвото на островјаните. „Јас, господине Карер, од Вас го сакам списокот на секое еврејско семејство во градов”. „А, тоа било”, малку му лекна на Карер.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„До утре да ми го предадеш списокот на сите еврејски семејства во градот. *Тоа јас ти го барам и тоа има да го сториш!* Инаку ти следи куршумот од оваа цевка. Сега марш надвор!“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Му држат лекција дека беше дрзок, дека почна да работи надвор од наредбите и интересите на Рајхот и дека заслужува казна за дрскоста да одржи тајна средба со новиот грчки прв министер.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој не може да ги убеди ниту Вислицени, ниту Мертен или Брунер да не го пренесуваат него и неговото семејство во гетото.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој го сврте погледот и ги побара студените очи на командирот на СС фиксирајќи го во зениците.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Напастрми пет шест чукани брави, една две јалови крави и го прати Трајка Кулиќев со семејството во Горно Радобил да го бере лозјето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Зошто го напуштил Цариград,кога можел да го повлече и сето семејство во Цариград?

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ластовичиното семејство во еден ран есенски ден се крена на пат.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Се разбира дека е погрешно да се гледа „Етант доне...“ како нешто малку повеќе од обичен визуелен документ за врската меѓу Дишан и Марија Мартинс.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Не само што таблото зависи од теми кои Дишан ги начнал во претходните свои дела, туку и во финалната верзија тој свесно ги отстранил сите преостанати лични референци во „Етант доне...“ и неколку години по конечното прекинување на нивната врска (нејзиниот маж го преселил целото семејство во Бразил) Дишан изгледа дека го сменил идентитетот на женската фигура, менувајќи ѝ ја бојата на косата така што повеќе да одговара на бојата на косата на неговата идна жена Алексина Матис (позната како Тини), со која се оженил во 1954.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

„Случајот на Пол“ претставува сјајен мисловен експеримент со кој Катер се обидува да замисли каков ќе испаднел Оскар Вајлд да се родел во ниско средносталешко семејство во Питсбург.248 Пол ви е Вајлдовиот американски аватар – таков го срочила Катер.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ова е гејност не како изопачена сексуалност, туку како самотен настран сензибилитет, кој е од аристократски, а не од комунитарен вид.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

За разлика од припадниците на малцинските групи определени според расна и етничка припадност или според вероисповед, геј- мажите не можат да сметаат на тоа дека семејствата во кои се родиле ќе ги научат за нивната историја и култура.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тоа е природна поделба која постоела од почетокот на човечкиот род – мажите како посилни повеќе можеле да заработат, жените останувале дома со децата.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Забораваш дека во оние семејства во кои сето време на мајките е посветено на децата и на домот, во тие семејства и мажите немаат слободно време, затоа што од утро до мрак работат за да можат да го издржуваат семејството.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Насетувајќи ја опасноста, нашиот брат Александар побегна со своето семејство во Швајцарија.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Го носеше крпченцето постојано со себе, и честопати за време на оброците, одморањата во паркот, или работата во шивалницата, ќе го извадеше од џебот и на него ги поместуваше гранченцата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Уште некое време ги поместуваше, едно по едно, гранченцата на крпчето, а потоа ги завиткуваше, и го враќаше своето семејство во џебот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Како и новата политичка карта која се крои на крајот од веков, како и кризата на семејството во културно владеачката западна матрица. Како и многу други фактори.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Една типична реклама покажува семејство во дневна соба додека мудро „расправа“ околу некоја нова играчка неопходна за животот да ви се претвори во рај.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Нотесот на Јана во кој ги запишуваше сите детали врзани за откривањето на оваа трага содржеше само дека "лотосовиот цвет" е посвоен од некое семејство во Белград.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Утредента добија уште два, полни со сѐ што на едно семејство во неволја му е потребно да ги пројде деновите.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Денешниот сопственик, таткото на Бојана со семејството во куќата се всели пред четири години.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

12.00 Испивам шише црвено вино и заспивам. Се будам нешто подоцна кога ѕвони телефонот, збунет и помалку нервозен, но за чудо и доста присебен.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Одам во Лондон Филдс да се сретнам со некои пријатели и со семејството во еден паб веднаш покрај покрај паркот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Беше јасно дека Татко во градот крај реката која се влеваше во блиското Средоземно Море и беше вистинска раскрсница помеѓу Европа и Азија, ќе се најде на мегданот на големите борби за превласт помеѓу големите европски истории, коишто на траен начин ќе ја обележат балканската историја, но и историјата на неговото семејство во егзил.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко ја наследи мајчината јазична судбина, на ниту еден јазик да не биде целосна, ниту на мајчиниот турски јазик, ниту на албанскиот јазик во албанското семејство во кое дојде како невеста.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ова време како да не постоело, како да не бил учесник во неговите настани кои целосно го изменија неговиот живот, но и на неговото семејство во меандрите на егзилот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Градот, кој ги бележел своите почетоци уште во времето на Римската Империја под името Скупи на левата страна од реката Вардар, станал и легионерски центар (13-11 година пред новата ера) во време на владеењето на Октавијан Август.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Гурбетчијата го носи своето семејство во себе во далечната туѓина, останувајќи туѓинец за народот со кој живее. Нема погорчлива судбина.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Бевме среќно семејство во тие немирни и неизвесни времиња на Балканот во градот крај реката...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И Татко и Камилски делови од нивните животи минаа во на гурбет.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Поради тоа, семејството во тоа време мораше официјално да го носи името Јовановиќ, иако за себе и блиските си беа Јованоски.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Ќе се најде со семејството во егзил во Либан, каде што за првпат ќе го разбере значењето на зборот татковина, потоа на зборовите, војна, бегалци граници, чија реалност ќе го следи до крајот на животот...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Мојот пријател Едгар Морен, умее многу поуспешно од мене да ги вреднува високите книжевни достигнувања на Старова, автор на една магистрална книжевна хроника за едно семејство во текот на XX век што претставува несомнен придонес за нас западните Европејци подобро и подлабоко да ја разбереме балканската историја низ впечатливи филозофски метафори.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Не вредеше да се прашува Иваз зошто е итно, тој ќе останеше или нем како картагинските статуи или ќе го каже веќе чуеното во вакви пригоди.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Неговата диплома, како во невозможна дипломатска мисија во татковината на животот, го спасуваше животот на семејството во балканската егзилска одисеја, без никогаш да ја открие својата Итака И конечно во стратегијата на спасувањето на своите деца и семејството во егзилската емиграција, покрај неговото речиси фанатично молчење за своето минато, кое според некои негови претпоставки можеше да биде опасно за неговите пет синови и едната ќерка, тој внимаваше тие да се определуваат за училишта и факултети кои го заобиколуваат затворот, како што нагласуваше во ретки прилики.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Таа се насмевна и повторно ја најде раката на стариот градинар Раиз.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Го погледнав осаменото семејство во градината во која Раиз го беше почнал бојот со дивото билје.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

При првата средба во Струга, со доверлива искреност, која мигум се воспоставува, сведочеше за неговиот егзил, за првите минати години во Галилеја, за трагичната 1948 година, кога по нападот на Израел, ќе го доживее крајот на рајот на детството и ќе започне неговиот егзил, кој ќе трае до крајот на неговиот живот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сопругата Гзиме се смири... Бевме сите заедно, сето семејство во градината опколени од војниците кои нѐ вардеа без да знаеме од кого и зошто.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сите надежи на баба, за заминување на семејството во Турција и тамошен прифат, почиваа врз моќта на нејзиниот прв братучед Али Фетхи, по мајкина линија, кој по завршената воена гимназија во Битола (со Мустафа Кемал, негов најблизок, доживотен пријател) и Воената академија станува воено аташе во Франција (1911), потоа амбасадор во Софија (1913), крај Мустафа Кемал кој е воен преставник на Османската империја, потоа премиер на Република Турција, кога Мустафа Кемал станува претседател на Турската република, па потоа амбасадор во Франција, амбасадор на Турција во Велика Британија, па Претседател на Парламентот на Турција, Претседател на првата Либерална партија (1930), во обидот да се организира мултипартиски систем во новата Република.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Имавме едно семејство во најблиско соседство, се сеќавам, кога си заминаа ни дадоа една убава печка, огледало во резба, големо, кревет и една хармоника детска.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Таа, со сѐ што можеше, го помагаше своето семејство во изминатите неколку години. Па и пред мажењето.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Имаме значи предочување на персонажа што персонифицира профил од балканската почва, во која се втиснати бројни тајни на страдањето: „...во тие бујни, побелени коси се криеја големите архиви на балканската историја на нашето семејство во егзил” – бележи авторот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И не ретко, таа, кога била сама, во неизвесни и тешки времиња за семејството во егзил, тивко им говорела на светите книги, им поставувала прашања!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Нагонот да се полета, како во семејство во облак на Шагал, сигурно доаѓаше од немоќта да се минат границите, особено големата граница која нѐ делеше од родната земја.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Без каталогот на Ла Ринашенте, таа како да си го беше загубила капиталниот дел на библиотеката со кој ѝ се одржуваше рамнотежата со сите други Таткови книги, во градењето на стратегијата на опстанокот на нашето семејство во егзил.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

На Мајка ѝ придојдоа солзи. Во мислите ѝ прелетаа годините кога дојде во Татковото патријархално семејство во кое сè уште се живееше во строга заедница.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се разбира, обете патувања, по многу години, извлечени од некогашниот историски контекст, можеше да се сметаат за помалку значајни епизоди, но во историјата на нашето семејство во егзил, тие можеа, во времето на погромите, особено патувањето во Италија, да се сметаат за сомнителни настани кои тешко можеа да им се објаснат на тогашните идеолошки умови, а да се немаше последици врз спокојот на доселеничкото семејство кое постојано трагаше по рамнотежата помеѓу напуштената и новонаселената земја. ***

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се обидувала првин да го убеди својот маж, вујкото на Ервехе, да стори сѐ што може нејзината Ервехе да не ја мажат пред време, да ја испратат да учи во Италија, имаше каде, ако не другаде, тогаш кај нејзиното семејство во Рим.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Татко, на крајот, се согласил. Барал со денови по семејните документи, го означил кругот на нашето емигрантско семејство, ја минал духовно границата, ги поврзал другите семејства во стеблото, минал и низ други граници, втасал до Турција, до Азија, дури и до Америка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И не само тоа, нивната љубов беше и заедничко гледање во иста насока, во насоката на постојаната борба за спасувањето на семејството во честите балкански разминувања со смртта.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Во тие бујни побелени коси се криеја големите архиви на балканската историја на нашето семејство во егзил, на илјадагодишното страдање на Балканот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ќе ја минуваат со погледите границата која, со своето постоење, ја обележа судбината на семејството во повеќе генерации.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Па зар ова не беше пресудата на судбината, по шеесет години егзил, да му се овозможи враќањето на моето семејство во егзил, на родната грутка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тука беше и преостанатиот инвентар на нашето семејство во долгогодишниот егзил.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Колку наивни ги завија семејствата во црно.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Овој огранок на едно од шесте најголеми семејства во Албанија (барем така се веруваше во семејната легенда), по престојот во Влора, на крајот ќе се најде во Тирана, обединето но без Мајка, која ќе следи друг пат на судбината, мажена кај Сул-Старови, кај друго големо семејство на Албанија, во крајезерскиот Поградец...

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Првин, таа се откорнуваше од своето семејство, од родното гратче Лесковик, на самата грчко-албанска граница, востановена по падот на Отоманската Империја, за да си го продолжи животот во Татковото патријархално семејство во Поградец, во периодот на монархиска Албанија, на брегот од Охридското Езеро, за потоа да ја следи егзилската судбина на Татко напуштајќи го засекогаш родното огниште и завршувајќи го животот, првин, во сталинистичка, па во Титова Југославија, во Скопје, главниот град на Народна Република Македонија.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Нејзината многузначна тишина која ги криеше нејзините големи тајни, толку пресудни за истрајбата на семејството во балканскиот егзил.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Татко, кога заминале за Италија, можел само да препостави, но не ѝ да поверува, далеку од тоа, дека делегацијата на албанските жени би можела да биде примена од грофот Чано, тогаш, впрочем, министер за надворешни работи, а не била исклучена ни средбата со Мусолини. – Нашата средба со грофот Чано може да биде опасна за семејството во сите времиња.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Колку и да се оддалечуваше семејството во лавиринтот на егзилот, Мајка ги носеше во една врска клучевите од напуштените куќи.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мајка Ервехе, исто така, започна да си го загнездува семејството во новата куќа.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Таа остана во последната куќа на нашето семејство во егзил, со сега запустената врска со клучеви, од напуштените куќи крај морето и крај Езерото, но сѐ уште со пустата надеж дека некој, сепак, ќе им ги најде вистинските брави.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мајката Ервехе, како вистинска балканска – мајка храброст, со ќеркичката Дрита (Светлана), со светлина во прегратка која ќе ја води низ мрачните предели на војната, жива и здрава ќе стаса во последното спасено гнездо на семејството во Тирана.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Веруваше во неговата тивка, внатрешна моќ врз која се темелеше опстојувањето на семејството во тешките балкански години.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ервехе откако си ја поврати душата по среќното враќање кај своите преку границата, врвеше по истиот пат со своето ќеркиче, уште похрабра, со своето семејство во себе, уверена дека повеќе никогаш нема да го напушти, дека границите колку и да се излезени од пеколот ќе ѝ се смилуваат.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Рибарот Дејко спас побара во бегање: го натовари семејството во чун и избега во езерото; натовари и храна колку што можеше да собере чунот и живееше сред езерото, далеку од селото, далеку од допирите на луѓето и болеста.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Погледот запираше на родното градче Поградец, почетната точка на последниот егзил на татковото семејство во далечната 1942 година, кое оттогаш небаре осудено на припадност на земја без враќање.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Во ова средиште на куќата, во библиотеката, во тишината се одредуваше неизвесниот пат на семејството во светот.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Роден во Албанија (во 1941 г.) Луан Старова уште како мал пребегнува со семејството во Македонија, потоа бил професор по француска книжевност, ја претставувал својата земја како амбасадор на Југославија во Тунис, која потоа постанала фикција.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Со години трагав по татковите книги и записи за да дојдам до некои излезни точки од големиот егзил на семејството во вавилонскиот Балкан.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

И јас, како и Татко некогаш, како сето семејство во егзил, ја наследив судбата низ парадокси.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Посебно судбината на семејството во егзил!

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Таа знаеше, беше длабоко убедена во тоа, дека Татко се внесуваше во некаква виша стратегиска цел од интерес за семејството во тие пресвртни времиња.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Во овој син воден густеж започнуваше, според сите таткови претпоставки, големиот пат на јагулите и кој требаше да го следи семејството во потрага по излез од Балканот.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

По тој алтернативен пат можеше да оди со семејството во Америка!

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Јас бев на самата судбинска точка, каде што според некогашните таткови претпоставки, започнуваше и завршуваше патот на јагулите, патот на семејството во егзил.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Враќајќи се дома, преку некој висок планински масив во Европа, по Собирот на членовите на Семејството во градот Мелин во Илиноис, пред повеќе години, испил прекумерно многу, богато, виолетово вино.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Почитувана госпоѓо Лејбовиц, Проблемот што го покренувате во врска со погрешно преведениот збор за мене нема само семантичко значење, туку оди многу подалеку во мојата потрага по идентитетот на моето семејство во егзил.