сенка (имн.) - во (предл.)

Ми раскажуваше тато, кога сум била две години: додека мама и тате работеле на нива, мене ме оставиле под една сенка во тревата, три четири змии се собрале, околу мене, дошле многу блиску, мирно ми лазеле покрај нозете.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Во бројни текстови тој ги објаснуваше корисностите што ги нуди таквото зазеленување на фасадите: 1. стеблата произведуваат кислород 2. подобрување на микроклиматските услови (во градот и становите), бидејќи се намалува острината на климатските промени (топло-ладно, влажно-суво итн.) 3. задржување на ситниот песок и сличните нечистотии 4. смалување на уличната бука 5. скриеност од надворешни погледи 6. сенка во топлите месеци, пропуштање на светлина во ладните (токму затоа „дрвата-потстанари“ се листопадни дрва, кои во зима оголуваат и овозможуваат поголем проток на светлина низ крошната) 7. можно е доаѓање на пеперутки и птици, значи радост при враќањето кон природата 8. симболично покажување на новиот однос кон природата - за разлика од кровните градини, „стеблата-подстанари“ се видливи и за минувачите.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Загатките без можност за решение, значи загатките во кои ништо не е сокриено повеќе од самите загадочни чувства, таквите загатки во најдобар случај им соодветствуваат на игрите со сенки со заборавените форми на загатки, игри во премногу доброќудните сеновити градини на историјата, игрите на сенки во сенка.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Вчера го прославија овде св. Трифун А несреќниот Валентин остана в сенка Во просветениот свет најпрвин доаѓа љубовта А потоа опиеноста. Овде пијанството е зачеток На секој зафат.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Нејзините силни раце ја претвориле некогашната нива за компири во ова волшебно заградено земјиште, со цветни и зеленчукови градини, со дрвја преполни со цреши, круши, јаболка, кајсии и праски, лозници, кои не само што правеа сенка во лето, туку и ја полнеа трпезата со деликатесното овошје и бочвите во визбата ги полнеа со својот ферментиран сок.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Спроти недела на моите колена кога ноќева Нејзините ѓерданчиња од црни и жолти пеги на вратот - Како љубопис спроти жетва што го пишувале пеперутки Нејзиниот глас – потих од нејзината сенка во зорите, Нејзиниот од – потаинствен од прошетката на светлината Низ земните длабочини до плодовите Дури ножева таа На моите колена Незнаен ковач жар на дланката ми носи Да запалам цигара.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Лавот зина и ја голтна, и јас дојдов без сенка в село.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Беше тажен, многу тажен.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
И самиот дом ми беше некакво огледало, сенка на сенката која ми го поставуваше прашањето кое се колеба меѓу постоењето и непостоењето, и затоа дури и кога студот влегуваше в коски, дури и кога ветерот биеше толку силно што мораше да се затвораат очите, јас лутав по улиците, застанував на мостовите, влегував во некоја синагога или пак црква, седнував на некоја клупа, и така ја проветрував душата како ткаенина во која се насобрал горок мирис.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се обидував да му побегнам на тоа прашање кое ми го поставуваше некоја сенка во мене, како што избегнував да погледнам во огледалата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Знаев дека тој чека. Не се оддалечив многу од неговиот дом.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некоја темна сенка во мене ми велеше дека тој никаде нема да оди.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Татко му прво го научи како се прави платното од козина за покривот, за тој да држи сенка во жешките пладниња, а топло во студените ноќи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И во тој последен час на денот, во тој брз заод на замагленото сонце, игуменијата со малку потемни сенки во очите, непроменливо загатлива и стара каква што можела да биде пред десет години или каква што ќе можела да биде по десет години, кренала рака за удар или за благослов.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И сенките во собата како да ми се забуцуваа в месо, како да беа запци на стапици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И се струполуваат врз своите сенки во најстрашни маки: од ноздрите им капе лилава крв, очите прскаат како костени на огниште.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не се движев, молчев. Мислев дека зачудено ќе се вртат кон мене дури и ако воздивнам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Клекнете. Онисифор Проказник ќе пее патем молитви и ќе внимава на постењето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И почнува: и младите и старите поцрнуваат, се сушат, бладаат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќелиите се скроени за виновници Без вина јас се изборив и со катанец ќе се оковам Да не го видите сиромавиот валкан образ Се изморив од изгубени битки Но го видов крајот на војната како приведение Лебди во зеницата која затупува ко замаглени очила Во диви сенки од без трага Виорот избриша сѐ Ако патот те одведе во непознатото, таму ќе се сретнеме Ти со срце поцврсто од камен, а јас сенка в копана во камен.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Знаеше секој израз од неговото лице, секоја сенка во неговите црти, имаше еден постојан впечаток дека го гледа пред себе тоа лице, а додека ги изнаоѓаше неговите зборови, на Змејко му се причинуваше дека тој го зел на себе дури и омјазот на оној старец.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Незабележливо квечерината навлегуваше во собата, ги множеше и ги претвораше сенките во непроѕирна маса.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Се згуснуваат сенките во каушот. И мрачното во очите се згуснува.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Чувајте се, да не ви падне сенката во темелот, ни рече, оти ако си ја заѕидат сенката, ќе ти се одземе здравјето, вели, или некоја завист ќе ја ненавиди куќата и жената и цел живот невиден ќе се шеташ, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И од тоа гледање ни останува по една сенка во очите...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе вршат насилства над нашата женска челад; очекуваната жетва по полињата ќе ни ја испозапалат; луѓето ќе ни ги распнат на страшилата по овоштарниците и така тие ќе се претворат во храна за гавраните.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тројцата браќа почнале сомничаво да се гледаат, внимавајќи врз незавршениот ѕид да не падне ни нивната сенка, зашто кога нема друго, тогаш во градбата може да остане душата на оној чијашто сенка в мигот ја заробила градбата  умира како несреќник кого што го погодиле љубовни јадови.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Присуството на призракот или на таа жива жена, сенка во сенката на дрвото, ги одбиваше од мене сите зраци.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Да можеш.... Да можам да бидам твоја сенка во мракот да те успивам и будам, во утрината и квечерината...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Се оддалечуваше од сипаничавиот полумрак и од сенките во него и копаше во себе, на чија страна е нејзината врела крв, сега, кога во исто време им припаѓаше на обајцата, на тој студен и благ Иван со долги нозе на јак ждребер и на исклештениот гамен и бог со жолти прсти од ефтини цигари, сега, кога претпоставуваше едно искричаво судрување и преместување, едно замрсено и нејасно зло.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во душата, ти повеќе би сакал да го задржиш, Староговорот, со сета негова неодреденост и со сите негови непотребни сенки во значењето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Броеви, исолзени напори, сенки во сенки - темнина, нашата желба за воскрес на светлината.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Горе се појави Геле Колишев со темна сенка во лицето и лснати очи Ние првни са качиме и удрик бела шарка.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Мислам дека на моменти си играв сенка во улицата на сенките.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ете, на тој начин таа го објаснуваше нашето задржување помеѓу сенките во паркот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Врз растурените ѕидишта на сенките Во боја на портокал Летот длаби крај.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Се враќам вечерта дома на спиење, се качувам тивко по скалите нагоре, влегувам како сенка во собата, се насмевнувам кротко како јагне и полека седнувам на креветот.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Погледот се одбиваше од огледалата, во кои ја гледав сопствената сенка во црно бел свет.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Човекот како сенка во ноќта бара друг човек сенка, мермерно лице, одраз на месечина врз бели стени, а без месечината небото осамнува, умира сонот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Затворена во четири ѕида со една слика и со свеќа која полека догорува и ме заспива со мисла дека ова беше само илузија.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Се присетувам на стихови кои ги напишав многу одамна: Лавиринти, изгубени судбини...
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Високите и разгранети платани ја истураа сенката во жуборливите шадрвани во кои се губеше шепотот на верниците.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Патокази в немир демнат грст сенки во таен кас, зрачнокрили едра ѕемнат вон кошмарот дух кој руди зли сили на пресврт час.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кат растроен лаци блудни растура во кобен вјас, неумитен граба узди великиот демон- спас.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Безмилосен врски чисти збир утврден, сосем стар; развратниот кине мистик со отровен вознес- жар. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 141
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сенката во која беа засолнети беше како остров среде море сомнителности.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Станав сенка во нејзините очи, ако воопшто и толку сакаше да ме види.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој лик, тоа нешто што во делот од секундата ми се појави на белиот ѕид, тоа не беше цртеж на хартија, тоа беше сенка во воздухот, тродимензионална слика од магла и чад.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)