Во сосема пореметениот, испокршен свет се мешаат фрагменти од поранешните и сегашните режими, мелодии што еднаш веќе сме ги чуле, но во некој нов аранжман, симболи кои веќе сме ги виделе, но во некој нов дизајн.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Највозвишената глетка што се издига над политичките превирања последниве години - изразот „возвишен“ треба да се сфати во најстриктна кантовска смисла - без сомневање е посебната слика од времето на насилното уривање на Чаушеску во Романија: побунетите мавтаат со знаме од коешто е исечена црвената петокрака, симболот на комунизмот, така што на местото на симболот кој го претставува самиот организациски принцип на националниот живот немаше ништо освен дупка во средината. Маргина 37 9 Маргина
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Таа магија, секогаш и кај секој автор, е поинаква од претходните.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Тоа се мигови кога раката и хартијата, низ ритамот на ракописот, непогрешно распознаваат каков плод ќе заврзат графичките симболи кои се населуваат како зрнца семе врз белината.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Двојната природа на идиотизмот Како што пишуваше Од Боде (Aude Bodet): „Hains ја гледа модерната уметност како еден вид широка хералдика на потсмевањето: се работи за персонифицирани апстракции, односно симболи кои денес го сочинуваат грбот („амблемот”) на уметникот и често се всушност негова целосна продукција.”
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)