Баналностите за шпиртоносата симпатија во клупата пред мене ќе ги оставиме за другпат, оти, нели, сета живеачка не е баш за во песна.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Или, поточно, со приличен напор, што не им е многу својствен на незадомените и слободни талкачи низ животот, успеав да се воздржам да буричкам по мангалот на чувствата.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Во земја да можев да пропаднам од срам, а уште повеќе од очај, зашто тој што го кажа тоа ми беше главна симпатија во тоа време.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Но заборавете ја мислата што ве мачи: јавно изразени чувства или симпатии во дружењето со Басотова не беа изречени.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)